منه دئییلله: دئمه خالق ایچینده «من دلییم»

خدا بیلیر کی، من، ای دوست، بیوفا دئییلم،
یوخوم خلاف و خطا، دوست بی صفا دئییلم.

وفا و مهر اگر اؤزگه لرده آز تاپیلار،
من اؤزگه‌لر کیمی بی مهر و بیوفا دئییلم.

دئمم «جفا ائلمه» من، جفایه طبیب وار،
ولی، بو قدری ده موستوجیب جفا دئییلم.

سنه نه ائتمیشم، ای دردیمین دواسی، بو گون،
اوزانمیشام اؤلورم، لایق شفا دئییلم؟!

علاج یوخ، منی بو درد اؤلدور، بیلیرم،
دور ای طبیب کی، من قابل دوا، دئییلم.

رضایم اؤلمه یه تا قورتولوم، منه بیری سی –
گر آغلایا من اؤلندن سورا، رضا دئییلم.

قوجالمیشام دؤشومون، باشیمین توکو آغاریب،
یوخوم اورکده هوس، طالب هوا دئییلم.

منه دئییلله: دئمه خالق ایچینده «من دلییم»،
یالان نیه دانیشیم، دشمن خدا دئییلم.

من اؤیمنم اؤزومو، کبر و ناز یوخ منده،
خدایه شوکر کی، بو درده مبتلا دئییلم.

عاقللییم دلییم، من پیسم، اگر یاخشی،
ائله بویام کی، وارام، آدم ریا دئییلم.