گر لاله گئتدی ایسه، منم شمع لاله زار

بیر گون کی، دی علامتین ائتمیشدی آشکار،
توتموشدو اوز فسرده لیگه طبع روزگار،
باد خزان یئتیب حرکات شنیع ایله،
هر یان درخت رختینی ائتمیشدی تار و مار.
صرصر هجوم و غارت بوستانه عزم ائدیب،
اصلیله قویمامیشدی آغاجلاردا برگ و بار.
برگینی شاخ گل یئله وئرمیشدی سربسر،
یعنی، تجملونه جهانین نه اعتبار؟!
طی قیلمیش ایدی سبزه بساطینی بوستان،
یعنی کی، معتبر دئگیل اسباب مستعار.
یئل بؤیله فصل لرده تمنای کونج ائدر،
من ائیله‌دیم صبا کیمی گلشن یانا گذار.
بیر باغه دوشدی رهگذریم گؤردوم اوندا جمع،
ترتیب عیش قیلماغا اسباب هر نه وار.
دولموش قدح شراب ایله گلمیش آرایا کیم،
گر لاله گئتدی ایسه، منم شمع لاله زار.
مینای سبز لطفله دولموش ایاغه کیم،
گر غنچه فانی اولدی، منم عمر پایدار.
گلمیش کباب دؤوره و سؤیلر کی، ای قدح،
هرگز توتارمی خدمت یاران ائدن قرار؟
هر طُرفه نخل برگ خزان ایله باغلامیش،
میل عمارت ائیله‌ییبن طاق زرنگار.
ییغمیش فضای باغا خزان برگی خشت لر،
گویا هوا هجومینه توتماق دیلر حصار.
القصه، اول بساطده من گرم شوق اولوب،
آلدیم متاع ذوق، وئریب نقد اختیار.
اولدوم تمام غرقۀ دریای شوق و ذوق،
دوتدوم طریق رابطۀ عقل دن کنار.
هر دم بیر التفاتا فدا ائیله‌دیم خرد،
هر لحظه بیر هوسده نثار ائیله‌دیم وقار.
هر کیم ایاغ سوندو منه، من آیاغینا
جنس حواس و نقد خرد ائیله‌دیم نثار.
ارواح قدس بزمی ایمیش، اونی بیلمه دیم،
من مست وبیخود اولدیم، اولار قالدی هوشیار.
بیهوش دوشموشم متغیر مزاج ایله،
غافل کی، لیل دیرمی کئچن دؤور، یا نهار.
اولموش هجوم حادثه دن هوش منهزم،
قیلمیش صفای عقل می تیره دن فرار.
بیر لحظه ای کی، صیقل ادراک مستقیم،
ناگه گؤتوردو آینۀ طبعدن غبار،
آچدیم گؤزومو گؤرمه‌دیم اول بزمدن اثر،
حقا بودور طبیعت دنیای بی م دار.
قیلماز قامو قضیه ده امرینه مستدام،
اولماز جمیع امرده بنیادی استوار.
گؤردوم یئریم فضای بساط سرور ایکن،
اولموش مضیق مزبلۀ عجز و انکسار.
هم صحبتیم جماعت اهل قبول ایکن،
اولموش ندیم و هم نفسیم نئچه مور و مار.
جسمیم جفای شدت برد ایله ناتوان،
باشیم بلای حادثه داشیله سنگسار.
اهل جفا تنیمده اولان کسوتیم آلیب،
قویموش منی برهنه لرزان و خوار و زار.
نه بیر رفیق کیم، اولا اول دمده دستگیر،
نه بیر انیس کیم، اولا اول غمده غمگسار.
ایزد اوزومه باغلامیش ابواب رحمتین،
یعنی، بودور نهایت عصیان باده خوار.
چوخ باده بزم دؤورده نوش ائتمیشم، ولی،
من هیچ میده گؤرمه‌میشم بو صفت خمار.
هم ذلت ایله درگه خالقده منفعل،
هم حیرت ایله خلق آراسیندا شرمسار.
دورانه ائیله‌دیم بو مصیبتده اعتراض:
که: “ای چرخ بی مروّت و بد عهد نابکار.
بیر عمردور کی، مجمع اهل کمالده،
عیش و نشاط ایله ایچیرم جام خوشگوار،
هرگز اؤزومو گؤرمه‌میشم بؤیله بی شعور،
هرگز اؤزومو گؤرمه‌میشم بؤیله خاکسار.
میخانه‌لر مجالستیندن آلیب سرور،
می طبعیمه اولوردو فرح بخش و سازگار.
حالا نه واقع اولدی کی، وئردین بو گون منه،
بؤیله زبون و زار و شکسته تن و فگار؟”
دؤوران جواب وئردی من ناتوانه کیم:
“ای خسته! بو مصیبته صبر اویله گیل شعار!
ایذای جسم و جان نصیحتدورور سنه،
ادراک اهلی سن، بو نصیحتدن ائتمه عار!
آلدانما می نشاطینا و دئمه دم به دم
کیم، آنی بؤیله حرام ائتدی کردگار؟
هر امر و نهیه عبرت ایلن اعتبار قیل،
هر ایشده اعتباری شعارائیله زنهار!
دفع اولدی اول مصیبت و اوندان عیان اولان،
تحقیق سرّ حکمت حق قالدی پایدار.
گر گئتدی رخت، نخل کیمی قیلما اضطراب،
صبر ائت کیم، کدورته هم یوخدور اعتبار.
بو رسم دیر برهنه اولوب قیشدا هر درخت،
تجدید کسوت ائیله مک ایام نوبهار.
سن هم نهال نورس گلزار عشق سن،
گر گئتدی برگ، خاطرینه یئتمه سین غبار.
کسمه بهار لطف و کرمدن امیدینی،
تجدید رخت تازه یه اولگیل امیدوار.
جزئی خسارت ایله ملول اولما، شکر قیل،
یئی خاک درگهینه فدا بؤیله صد هزار.