کس را سخن نه باشد، گر قانیمی تؤکرسن

یک دم بیا و بنیشین، ای برگ روی سوسن!
میمیرم از برایت، سالوب منی گئدرسن.
بسیار جان بدادم، تا آمدی بدستم،
اکنون چه چاره سازم، من آغلارام، گولرسن.
ای معدن لطافت، ای گنج حسن آفت،
جانها فدای راهت، من گلمیشم، گئدرسن.
تو حاکمی و سلطان، ما جمله بنده فرمان،
کس را سخن نه باشد، گر قانیمی تؤکرسن.
در عشق تو فضولی هر لحظه زار و گریان،
این روز روز وصلت، گر الیمی توتارسن.
————————————————
ترجومه سی
ای اوزو سوسن یارپاغی (یاریم) بیر دم گل اوتور،
من سنین اوغروندا اؤلورم، سن منی بوراخیب گئدیرسن.
چوخ جانلار وئردیم الیمه کئچه سن دئیه،
شیمدی نه چاره ائدیم، من آغلاییرکن، سن گلورسن.
ای گؤزه ل لیک قایناغی و ای بلا گؤزه ل لیگی نین خزینه سی،
جانلار یولونا فدا اولسون، من گلمیشکن سن گئدیرسن.
سن حکمئدیجی سلطانسان، بیز هامیمیز بویروقچو قوللاریق،
اگر قانیمی آخیدیرسانسا دا، کیمسه بیر سؤز سؤیلمز.
فضولی سنین عشقینله هر آن اینلمکده، یانیق یانیق
آغلاماقدا دیر،
منه یاردیم الینی اوزادیب الیمدن توتدوغون گون عاشقین
معشوقه قووشدوغو وصلت گونودور.