مانند شمع سوزم، منی قویوب گئدرسن

قربان خال رویت ای شوخ برگ سوسن،
حُسن چنین ندیدم، خورشید، یا قمرسن؟
از حال بیقراران افسوس غافلی تو،
بر زخم کارسازی، صدحیف بی خبرسن.
پروانه وار دورت کردم کی، تو بیایی،
مانند شمع سوزم، منی قویوب گئدرسن.
گفتم که، یار من باش از روی لطف فرمود،
واللاه خواهمت شود گر نازمی چکرسن.
تو حاکمی و سلطان، ماییم بنده فرمان،
کس را سخن نباشد گر قانیمی تؤکرسن.
چندان که جان بدادم تا آمدی بدستم،
اکنون چه چاره سازم، من آغلارام، گولرسن.
یک بوسه ای از اون لب کردم طلب به صد عجز،
واللاه خواهمت داد گر الیمی اؤپرسن.
چون بوسه داد گفتا: ای یار بشنو از من،
واللاه خواهمت کشت بیر کیمسه یه دئیرسن.
از عشق تو فضولی هر روز زار گرید،
امروز روز لطف است، گر الیمی دوتارسن.
——————————————
ترجومه سی
ای سوسن یارپاغی، گؤزه ل اوزون دکی خالا قربان،
بئله گؤزه لدیک گؤرمه‌میشم، گونشسن، یا آیمیسان؟
تأسف کی، قرارسیزلارین حالیندان غافلسن،
یارایا چاره ائتمکده یوز حیف کی، خبرسیزسن.
پروانه کیمی دورنده دولاندیم کی، گله سن،
شام کیمی یانیرام، منی قویوب گئدیرسن؟
دئدیم کی، منیم یاریم اول، نزاکتله بویوردو کی،
واللاه، اگر نازیمی چکسن، اولارام.
سن حاکم و سلطانسان، بیز فرمان قولویوق،
قانیمیدا تؤکسن هئچ کسین سؤزو اولماز.
نه قدر جان وئردیم کی، سنی اله گتیریم،
ایندی نه چاره ائدیم، من آغلاییرام، سن گلورسن.
او دوداقدان، یوز یالواریشلا بیر بوسه ایستدیم،
دئدین، واللاه، الیمی اؤپسن، وئرم.
ائله کی، بوسه وئردی، دئدی: – ای یار، مندن ائشیت،
بیر کیمسه یه دئسن، واللاه، اؤلدورم.
فضولی سنین عشقینده هر گون آغلاییر.
بو گون لطف گونودور اگر الیمی توتسان.