محمود آغایا

محمود آغایا

آلیشان حضرت محمود آغا
کی، دوشوب عالمه شهرت سندن.
کسمه سین سایه همای بختین،
گئتمه سین هیچ بو دولت سندن.
هله دنیاده یوز ایل عمر ائده سن،
گئتمه سین لذت و عشرت سندن.
وئرمیسن هر کسه بیر نوع صفا،
شاد دیر اهل ولایت سندن.
بیر منم شفقتوون محرومی،
یئتمه‌دی قلبیمه راحت سندن.
صاحبا، وار دل زاریمدا منیم
خیلی مدتدی جراحت سندن.
سالمادی زخمیمه لطفون مرهم،
گؤرمه‌دیم هیچ طبابت سندن.
اؤزون انصاف سر ائتسن اوندا
ائدیرم ایندی شکایت سندن
نئچه ایللردی کی، گؤرمز سیّد
سرورا، هیچ شفاعت سندن.
کئچن ایللرده سنه شعر یازیب،
ایستدیم حالیما رفعت سندن.
ایکی ایلدیر کی، گؤزوم یولدا قالیب،
گؤرمورم هیچ علامت سندن.
یوخسا عشقین کیمی پایانه یئتیب،
قورتاریب کشف کرامت سندن.
اهل دل کعبه دئمزلر قاپوی،
گر روا اولمایا حاجت سندن.
گلمیشم خدمتوه گؤزله ییرم
لطف ایله چشم عنایت سندن.
سیّده لازیمه دیر واصل اولا
نقد بیر جامۀ خلعت سندن.
یاز، براتیمی بو گون ائیله عطا،
تا یئته قلبه مسرت سندن.
یازمش ایدیم سنه ده انشاء –
کی، ائدیم حاصل حاجت سندن.
دئدی بیر شخص منه طعنه ایله:
مهو اولوب فهم و فراست سندن
بو صفت سن کی طمعکار اولدون،
ائیله ییر خالق اودو نفرت سندن.
عقل و ادراک کیمی زایل اولوب
یوخسا اکسیر قناعت سندن؟
اولاجاقسان بس اؤلونجه سایل،
گئده مشگلدو بو حالت سندن.
بسدی بیر دانه سنه کهنه عبا،
چون گئدیب زیور و زینت سندن
ایستمه محمود آغادان خلعت،
سهو دیر بتر بئله جرعت سندن.
سیّد پاکه حرام اولدو سئوال،
مهو اولوب یوخسا سیادت سندن؟
صاحبا، عرضیمی کی، گوش ائتدین
گؤر ندیر ایندی لیاقت سندن.