منو
آرزو
نه درس اولای‌دی، نه مکتب، نه علمو صنعت اولای‌دی!
نه درسه، مکتبه، علمه، فیلانه حاجت اولای‌دی!
نه صندلی، نه قارانداش، نه لوحو میز، نه تباشیر،
نه دفتره، قلمه، کاغیذا بو رغبت اولای‌دی!
نه مدرسه، نه معلم، نه بو اصولی-جدیده،
و نه اوشاقلاریمیزدا بو قابیلیت اولای‌دی!
نه اهلیمیزده آییق‌لیق علامتی گؤرونی‌دی،
نه بیر پارا اوخوموشلاردا بو ذکاوت اولای‌دی!
نه حسن اولای‌دی جاوانلاردا امر-ملّته قارشی،
نه بو جاوانلار اولای‌دی و نه بو ملّت اولای‌دی!
دۆشی‌دی داش او گۆنه کیم، قزئت-مزئت سؤزو چؽخ‌دی،
قزئت ایشین تؤره‌دن نابکاره لعنت اولای‌دی!
نه گۆن‌ده، هفته‌ده، آیدا چؽخان قزئت و نه ژورنال،
نه مطبعه، نه محرّر و نه طباعت اولای‌دی!
نه شرق اولای‌دی، نه اقسایی-شرق، هم نه ژاپونیا،
نه اونلارین هۆنری خلقه درسی-عبرت اولای‌دی!
نه "نفخی صور جهانگیر"، نه "ملیک-مۆتکللیم"،
نه بعضی کیشوری-ایران‌دا بو لجاجت اولای‌دی!
نه تۆرکیه‌ده بو قانون-اساسی نشر اولونای‌دی،
نه بی‌ادب یئنی تۆرکلرده بونجا جرأت اولای‌دی!
نه خورتلایای‌دی بو شکل ایله "موللا نصرالدین"، ائی کاش!
نه کالبا سبزالیلاردا بو خووفو وحشت اولای‌دی!
او کؤهنه‌لردن عجب کیم، اوتانماییب دا دئییرلر:
گرک بو عصره گؤره بویله، بویله عادت اولای‌دی!
بو بی‌شعورلارین عقلینا، کمالینا باخ بیر!
قادام کمالینیزا! باری سیزده غیرت اولای‌دی!