منو
محمد افندی مفتی یه
محمد افندی مفتی یه
نه بشارتدی بو، ای قاصد فرخنده لقا،
نه فرح دیر بو، نه بهجت، نه سورور و نه صفا!
نه مسرتدی کی، وار خطۀ شیروان ایچره،
عالمی شور توتوب، وجده گلیب ارض و سما!
بو نه ایام گولوستاندی، نه روز نوروز،
بو نه عید رمضاندی، بو نه عید اضحی!
بتاع ماهینی ائدیب یونس خورشید مقر،
هله سلطان فلک هوتی قیلیب دیر مأوا.
عالم پیر دئییل فیض باهارایله جاوان،
قاریشیب بیر بیرینه بس نیه پیر و برنا؟!
دئدی بیر شخص منه طعن ایله کیم، ای غافل،
خبرین یوخدو مگر امردن، ای بی سر و پا؟!
شهر شیروانه گلیب بیر فلک مجد و کمال
کی، کمالاتینا حیراندو گروه حکما.
حافظ دین خدا، ناشر احکام رسول،
نایب شرع نبی، وارث سلطان هودا.
بو هامان شخص فلک رتبه‌دی کیم، فیضی اونون
دم عیسی کیمی اموات لر ائیلر احیا.
بو هامان ذات مقدسدی کی، انوان اونون
ائیله‌ییب عالمی مانندۀ تور سینا.
دئدیم: ای شخص، یقین خطۀ شیروانه بو گون
اولدو معلوم، گلیب موکب مفتی آغا.
اول نبی اسم و علی رسم و او عثمان زاده،
دُرّ دریای ودا دی، گوهر قدر و بها.
دئدی: آری، بو محمد او محمددیر کی،
خبرین وئردی بیزه رمز ایله شاه بطحا.
مهدی عصردی کیم، ائیله‌ییب عالمده ظهور،
جانب حقه ائدر خلق جاهانی اهدا.
بو هامان مهدی کی، قتل ائیله یه جک دجچالی،
بو هامان مهدی کی، ائیلر اونا نصرت عیسی.
کیم کی، دامانینی توتماز او شه والانین
قالاجاق کفر و ذلالتدی مخلد ابدا.
گلمه‌ییب دولت روسیه یه بیر بؤیله امین،
گؤرمه‌ییب دین نبی بیر بئله عالیم، حاشا!
بحث علمینده تماماً علمای عالم
مهو دیرائیله کی، خورشید شعاسیندا سوها.
ای کی، اشراف جاهان سندن ائدر اخذ شرف،
وی کی، خورشید ضمیریندن ائدر کسب ضیا!
مصدر علم و ادب، منبع انسانیت،
منشأ فضل و هنر، ماحصل حلم و حیا!
ائیله سین فخر سنین تک خلفیندن آدم،
ائیله سین دهره مباحات سنیلن حوا.
صاحبا، عرصۀ مدحینده گلیب جولانه
گؤستریر اؤزگه هنرلر قلم چاپک پا.
هره بیر نوع ایله عالمده سنه خدمت ائدر،
من ده بو مدح ایله ائتدیم سنه ترتیب ثنا.
دیدۀ شفقت ایله صورت احوالیما باخ،
کیمیا دیر، نظری دوشسه، ائدر خاکه طلا.
گرچی وار ایدی بو سؤز کیم، شب معراج نبی
بیر مَلک چرخ چاهارومده گؤروبدور گویا.
وار بیر کوس قاباغیندا، الینده بیر چوب،
قالخیزیب چوب اولان دستینی، توتموش بالا.
نه وورار کوسه او چوبی، نه سالار یانه الین،
سوردو پیغمبر امین کیم، نه اوچون دور بو ادا؟
اول مَلک سؤیله‌دی کیم، حق منی ائتمیش مأمور،
علمادن بیری هرگاه ائده اظهار سخا،
من همین چوب ایله بو کوسه وورام بیر دفعه،
دئدی: هئچ وورموسان اول چوبی؟ دئدی: ای مولا،
علی اولسون شیل، اگر وورموش اولام بیر دفعه
تا او گوندن کی، منی خلق ائله‌ییب بار خدا!
وار امیدیم کی، سن ای مفتی پاکیزه خصال،
سالاسان شفقت ایله گنبد گردونه صدا،
هم ملک شاد اولا سندن، همی بو سیّد زار،
“فَجَزاً کَلَّهُ بی حَشری جزاعاً حَسَنا”*.