منو
مجروح مغانی یه
مجروح مغانی یه
منم اول پادشه ملک سخن، وارث جمع
کی، اوخورلار منی “هسّان” عرب، “فضل” عجم.
شاهباز هنرم، بال و پریم عز و کمال،
آشیانیمدی منیم قوبۀ چرخ اعظم.
تختۀ نرد منه خان معانی سخن.
هم اونون مهره‌لری جمله حروف مؤجم.
روضۀ جنّت اشعارده طبعیم کوثر،
کعبۀ قدس مانیده کلامیم زمزم،
درد و غم دفعینه اشعاریم ائدر هیرز انعام،
رفع اندوهه قیلیر نظمیمی تعویض اُمم.
دیده کیم، گؤرمه یه اشعاریمی، اولسون اما!
گوش کیم، نظمیمی گوش ائیله‌مه یه اولسون اسمّ!
آسمان سخنم، لیک زمرد صفتم،
نه هراسیم وار اگر کیم، اولا دشمن ارغم.
شعرایی کی، زمانه مده ائدر لاف سخن،
فوج یجوجد و، من اونلارا سدی محکم.
نهکت نافع طبعیم توتوب آفاقی تامام،
لیک هر کس کی، زوکام اولسا، یئتیشمز اونا شمّ.
خصم خرمهره و من گوهر ارزندۀ فضل،
من همه شاخۀ مرجان و عدو شاخ بغم.
فلک نظمده من مهر درخشان سخن،
من همه نور شرف، خصم سیه روی و زلم.
طبع انفاسده دئرلر منی چون روح القدس،
طعبیمی پیکر مانیده اوخورلار مریم.
باوجودی کی، منم نظمده بی مثل و نظیر،
باوجودی کی، منم رشک فصیحان عجم.
منه تعریض قیلیب شاعر خاک مجروح،
ائیله‌ییب دیر نئچه ابیات سفیهانه رقم.
ائیله‌ییب دیر اؤزونو شعرده صراف سخن،
باوجودی کی، دئییل شاخص انوار و زلم.
هانی مجروح بد اندیشه ده اول جرعت کیم،
تا قویا شیر گونامینه دلیرانه قدم؟
بیرده شیروانه وئریب دشت مغانی ترجیح،
هیچ گؤر آنلاماییب قوبهونو بو طالعیی کم.
هیچ کس نوری چو ظلمت دئمه‌ییب، ظلمتی نور،
زهری شکّر دئمه‌ییب کیمسنه، یا شکّری سم!
گر دئسن آب و علف معدنیدیر، حقدی سوزون،
جنس انعام اولور [هم] آب و علف دن خرم.
چوخدو شیروان ایله البته مغانین فرقی،
بو گولوستان مسرتدی، مغان وادیی غم.
نه مغان اهفزن الله و مثال برهوت،
نه مغان فصل اسد کورۀ حداد شییم.
حق مغانی سیزه قیلسین، بیزه شیروانی نصیب،
حیف دیر صفحۀ گولزاره باسا زاغ، قدم!
اهل نیرانه نه لایقدی اولا داخل خولد،
نه مناسب اولا شیطانه مقر باغ ارم؟
نه روا دیو رسدگاهی اولا مسند جمع،
نه سزا فیل قدمگاهی اولا بیت حرم؟
من کی زوریۀ سلطان سَلونی لقبم،
والی کون و مکان، سرور ارباب هیمم.
نطفۀ پاک دئییل دیر منه دشمنلیک ائدن،
گوهر صاف دئییل دیر منه هر کس ائده زمم.
هیچ کس آل علی بغضونه اقدام ائتمز،
مگر اول کس اولا ذاتیندا شقاوت مودغم.