میرزه عبدلخالق یوسف ین محمد آغا جورمی یه یازدیغی هجوه جاواب

اولوب محمدیمین نامه سی منه واصل،
سانیرسان عرش دن آیات حق اولوب نازل.
کؤنول دور عرش ایلاهی، محمد عرشه چیخیب،
اولوبدور عرش خداوندده حقه واصل.
یئتیشدی عرش برینه باشیم فخارتدن
کی، یاد ائدیب منی اول میر عادل و بازل.
آچیلدی مهرو، ادبلا اوخوندو مضمونو،
مراد و مطلب و مقصودی ائتدی دل حاصل.
مشخص اولدو کی، اول شاعران قوم
قریش محمدی ائله‌ییب هجو حق دن غافل.
نئجه بو محنته تاب ائیله سین دخی “هسّان”،
نه گونه صبر ائده بو درده شاعر قابل؟
غرض کی، شرح تسلی دن اؤزگه یوخ چاره،
محمدین نه بیلیر قدرین هر یئتن جاهل؟
فدا اولوم سنه، ای نوگول ریاض هنر،
گرکدو سن اولاسان درد و محنته هاییل.
هاچاندان اولدو بو شاعر، گؤرک بو هاردا ایدی؟
نه ایدی صنعتی آنین، نه کاره دیر شاغل؟
غریبه سرّدیر، آرتیبدی باکیده شاعر،
ائده له شعره هوس، فعلی ترک ائدن فاعل.
نه اینکی بیر باکی، اوندان شاماخی بدتردیر،
اولوبدو شاعر استاد هر یئتن کاهل.
ایتی وورارسان اگر ایندی شاعر اوسته…،
اگرچی بیر نفری یوخدو کیم، اولا قابل.
بو شعردن غرضیم یوسفه دئییل دیر هجو،
روا دئییل کی، یازام من کلام لاتاییل.
ولی منیم غرضیم موعظه، نصیحت دیر،
قبول ائدر بو نصیحت لری اولان کامل.
نه لازیم اولدو کی، سن بیر عزیزی هجو ائتدین؟
نه واجب اولموش ایدی بونجا گفتۀ باطل؟
گرکدی باش سنه قوشمایایدی اول جورمی،
گرک ائدیدی تحمل او شاه دریا دل.
اگر محمد ائده ادعا نبوت شعر،
اونون نبوتینه اوّلی منم قایل.