روحوم، ای آشینای-اسراریم!
هپ اوزاق، بزم-وۆصلتیندن اوزاق،
غۆربت ائللرده تلخکام اولاراق،
سنی اؤزلر ده سؽزلاییب یاناریم.
گئجه-گۆندوز حیات-مۆضطریبیم،
سنین آلام-حسرتینله سؤنر.
فیکره گلدیکجه هپ کئچن گۆنلر،
دایما چؽرپینیب دورور قلبیم.
سندن آیریلدیغیم زامان او گؤزل،
تاتلی، سۆزگون باقیشلارین گویا
پک درین بیر سۆکوت ایچینده بانا
دئمک ایستردی: «گئت، فقط تئز گل!»
اؤپوب امدیکجه تومبول اللرینی،
روحوم آغلاردی، ایشته سن او زامان
اوقودون گؤزلریمده پۆرهیجان
بیر اسیرین سؤنن عمللرینی.
سونرا تیترک، کسیک ادا ایله سن
یالینیز - گئت، ساقین اونوتما! - دئدین.
اوچا بیلسن ده شیمدی بیر گلسن،
حالیمی سئیر ائدیب اولوردون امین.
ایشته! هپ نئوباهارا نشئه وئرن
قؤنچهلر، نغمهلر، تبسّوملر،
آل شفقلر، نسیم-شوخ-سحر
بانا بیگانه... آه... یالنیز سن!