باهاریه

باهاریه

دمی کی، ائتمیش ایدی درد و غصه کؤنلومو خون،
ملال و محنتیمی ائیله‌میشدی چرخ فزون،
نه بیر رفیق کی، بو غمده غمکوساریم اولا.
انیس خاطر غم دیده و فیکاریم اولا،
گؤزوم پیاله سی مملو اشک حسرت ایله.
کئچیب ملالیلن ایام مین کدورت ایله.
کؤنولده یوز غم و محنت، نه طاقت تقریر،
نه درد و غصه یه چاره، نه محنته تدبیر –
کی، بیر رفیق وفاشیوه و کرم کردار،
طریق لطف ایله دلدارلیق قیلیب اظهار.
دئدی کی، ای بو جاهاندا سرآمد عشاق،
حریف مجلس ریندان، رفیق خوش اخلاق،
زمانه اهلی سنی اهل دل ائده له حساب،
همیشه مایل عیش و نشاط، چنگ و رباب.
بعید دیر کی، مقامین اولا بو گوشۀ غم،
ملال و محنت ایله یار، درد ایله همدم.
عجب بو غفلته سندن، بو گوشۀ پنهان،
اللخصوص کی، فصل باهاردیر بو زامان.
ائدیب نسیم صبا کوه و دشتی مشک آمیز،
توتوبدو صحن گولوستانی سبزۀ نوخیز.
فروغ چهرۀ گول صحن باغه نور سالیب،
نوای بولبول و قمری جاهانه شور سالیب،
بهشت صفحه سی تک صحن باغ خرم دیر،
بنفشه سوسنه، نسرینه لاله همدم دیر.
صدای کبک خرامان و نالۀ دوراج،
قرار و صبرینی عشق اهلی نین ائدیب تاراج.
آیغه دور کی، ائدک بیر زامان سیاحت باغ –
کی، بلکه نفحۀ گول دن ائدک علاج دماغ.
من شکسته کؤنول، درد و غصه دن افکار،
بو قصه نی ائشیدیب لاعلاج و هم ناچار.
سیاحت عزم ایله اوز قویوب گولوستانه،
بلی بیر الده سوراهحی، بیر الده پیمانه.
فضای گولشنی گؤردوم عجب دل آرا دیر،
هوای باغ فرح بخش و راحت زا دیر.
بهشت علامتی گولزاردن بوروز ائتمیش،
شکوفه خلعت اشجان نقره دوز ائتمیش.
گؤروب بو نوع ایله گولزاری خرم و شاداب،
خطاب ساقییه قیلدیم کی، بیر قدح مئی ناب!
ائدیب پیاله نی لبریز سؤیله‌دی ساقی –
کی، یوخدو زهر غمین بوندان اؤزگه تیریاکی.
ازل پیاله کی، اوّل قدمده نوش ائتدیم،
نوای فاخته دن بو صدانی گوش ائتدیم –
کی، ای شواهد گولزار، ساکینان چمن،
ائدن بو روضۀ جنت مثال ایچینده وطن.
بیلین کی، خسرو گولگون قبای خطۀ باغ
سیزه بو نوع ایله حکم ائتدی، تا ائدم ابلاغ –
کی، تا قودوم باهارایله باغ دیر خرم،
بساط اشارتی دن خالی اولمایین بیر دم.
بساط عشرتی چکسینله طرف گولزاره،
کیمی سی دایره گؤتسون، کیمی سی نقّاره.
بنفشه زلفونه باد صبا یئتیرسین تاب –
کی، توتسون عالمی یکسر شمیم عنبر ناب.
قبای لاله بو موسمده لعل فام اولسون،
به شرط اینکی الینده مدام جام اولسون.
گرک بو بزمه وئره عندلیب صوتی رواج –
کی، حسن صوته بو فرخنده بزم دیر محتاج.
کنار جویده سرو سهی مقام ائتسین،
ولی گلیب گئدنه یاخشی احترام ائتسین.
سیاحت ائتمه یه گولزاره هر کس ائتسه خورام.
اجازه وئرمه یه شمشاده ائیله سین اقدام.
بساط سبزه نی تا بیر کس ائتمه یه پامال،
الینده خنجر اونا سوسن ائتسین استقبال.
یئتیردی چون بو پیامی او مرغ خوش الحان،
گلیب نشاطه گول و لاله، سونبول و ریحان.
من فسرده بو حالی گؤروب، گلیب حاله،
دئدیم: سبب ندی، ساقی، بو قدر احماله؟
ائدیب پیاله نی لبریز اول نیکومسلک،
توتوب برابریمه سؤیله دی: “هَنَی اَنْ لَکْ”*
ایکینجی جامی کی، نوش ائیله‌دیم من مجنون،
ائدیب خوماریمی اوّل کی جامدن افزون،
زمانه درد و ملالیندان ائتدی کؤنلومو پاک،
گتیردی شوره منی، باش آچیق، گیریبان چاک.
دئدیم کی، بیر دولانیم جانب گولوستانی،
تاپیم قرارگه بولبول خوش الحانی –
کی، هم نواسی ایله بیر زامان اولوم دلشاد،
قودوم گول دن ائدیم هم اونا مبارکباد –
کی، وار اونون دا منیم تک باشیندا سئوداسی،
چکیب فراق المین، وصل دیر تمناسی.
کؤنول بو فکرده، گز مایل نظارۀ باغ،
فضای گولشنی سئیر ائتمه یه گؤتوردوم آیاغ –
کی، بیر پریوشه چشمیم ساتاشدی، گؤزلری مست،
گلیب خرامه کی، تا سرو نازی ائیله یه پست.
فرشته خوی و فرنگ خصال و کافرکیش،
خدنگ غمزه سی حاضر کؤنول لر ائتمه یه ریش.
تؤکوبدو طرف بیناگوشه ترۀ مشکین،
سالیبدی چهرۀ خورشیده مشک تردن چین.
کمند زلفونه تحریک شانه وئرمیش تاب،
مریض عشقه لب لعلی شربت عناب.
چکیبدی لوح جبینینده دست قدرت حق،
ایکی هلال، ولی، مشک دن وئریب رونق.
اولوب منیمله مقابل او دلبر طناز،
طریق طنز ایله دورج عقیقین ائیله‌دی باز –
کی، “مرحبالکه”، ای شاعر بدیعی کلام،
سنه سیاحت گولشن مبارک اولا مدام!
مگر گتیردی سنی تنگه عشق سئوداسی –
کی، اولدو سئیر چمن خاطرین تمناسی؟
دئدیم کی، ای منی رسوای خلق ائدن دلدار،
بوت مسیح تکلم، نگار خوشگفتار،
خدنگ غمزن ائدیب، بوس دئییلمی کؤنلومو ریش،
دخی بو سؤز نه روا زخمیم اوزره ورماق نیش؟
همیشه ایسترم اولسون غمین کؤنولده فزون،
ملال و محنت و عشقینله باغریم اولسون خون.
کمند حلقۀ زلفونله گردنیم اولا بند،
نئچین کی، لایق دیوانه دیر همیشه کمند.
ولی هوای چمن کویوون نشانه سیدیر،
جامال لاله وگول رویوون نشانه سیدیر.
ائده لّه بیر بیره لافی شواهد گولزار،
بیزیمله همدم اولان ایستمز بیر اؤزگه نگار.
گلیب عتابه بو سؤزدن او ماه مشک نقاب،
من شکسته یه بو نحو ایله یئتیردی جاواب:
منیم کی، حسن و جمالیم سالیبدی عالمه شور،
جمال و صورتینه، سؤیله کیم اولوب مغرور؟
دئدیم کی، قددین ایله سرو ناز ائیلر لاف،
دئدی: گمان بودو، قددیم گؤره، وئر انصاف.
دئدیم: بنفشه ائدر لاف او زلف دن اظهار،
دئدی: عبث دؤیو باشی آشاغی، خجلتی وار.
دئدیم: دوروبدو اوزون قارشی سیندا لالۀ آل،
دئدی: اونو دا ائدر شرمسار اوزوم دکی خال.
دئدیم: گؤزونله‌دی همچشم نرگس مخمور،
دئدی کی، گؤزلریمی گؤرسه گؤزلری اولو کور.
دئدیم: دهانووا بس غنچه نین نه نسبتی وار؟
دئدی؛ دهانیما بنزر و لیک یوخ گفتار.
دئدیم: لبینله‌دی گولبرگ تر مباحثه سی،
دئدی: خزانین اونا تئز یئتر حوادثه سی.
دئدیم: قاشینلا مقابل دوروب فلکده هلال،
دئدی: کی، چرخه قاشیمدان دوشوب بو تورفه مثال.
دئدیم: اوزونله برابر توتار اؤزون مه تام،
دئدی: ائدن اونو سرگشته بو هوسدی مدام.
دئدیم: کی، لعلوه بنزر عقیق رمّانی،
دئدی: بلی، اگر ائتسیدی خنده پنهانی.
منیم کی، حسن جمالیمدا عقل دیر حیران،
سبب بودور کی، منم بندۀ شه امکان.
دخیل دیر بو شهه سیّد الم پرور،
جزا گونونده اونو قویما زار، ای سرور.
شه سریر خلافت، امیر هادی راه،
امیر انفوس آفاق علی ولی الله.
وصی مطلق خیرالبشر، امام مبین
معین مذهب و ملت، شه قیاص الدین
——————————————
* نوش اولسون