منو
انوشیروان و قوناق پرور کیشی حکایتی
انوشیروان و قوناق پرور کیشی حکایتی
بئله ناغیل ائدیرلر کی، انوشیروان اوایل سلطنتینده عیش و عشرته مشغول اولوب، رعیت پرورلیک ذوقوندن غافل ایدی. اونون همسایه لیگینده بیر شخص وار ایدی. کرم و سخاوتده مشهور ایدی و مهمانا مراعات ائتمکده، احسان الطافدا مذکور ایدی. انوشیروان اونی امتحان ائتمک اوچون بازرگان لباسی گئییب اونون ائوینه گئتدی. ائو صاحبی اونی تانیمادی؛ اما نئجه کی اونون اؤز عادتی ایدی، اونی مهمان ائدیب، ضیافت تمام و ماحضر مالاکلام ترتیب ائتدی. بیر اوتاقدا نشیمن ائتمیشدی لر کی، اونون غرفه‌لری او کیشی نین اؤز باغینا آچیلمیشدی. لطیف اولان میوه‌لر رسیده اولموشدو. انوشیروان مجلس تامام اولاندان سونرا کی، دوروب گئده جکدی، دئدی کی، ای خواجۀ مهمان نواز، من بیر سوداگرم، سنین سخاوت و جاوانمردلیگوون آوازه سین مسموع ائتمیشدیم، اوندان اؤترو سنه زحمت وئردیم. یوز گوش ائتدیگیمدن الاسانمیش. ایندی خداحافظ و خانۀ احسانین آباد، گئدیرم. بویور کی، صاباح سنینچون کاروانسارادان نه ارسال ائدیم؟
دئدی:– ای عزیز اولان مهمان، دولتیندن جمعی اسباب مایحتاج مهیا دیر. اگر سنین ایچون مقدور اولسا، منه بیر قدر تزه انگور گؤندره سن.
انوشیروان دئدی کی، سنین باغیندا اوزوم چوخدور، نه سببه یئمیرسن؟
دئدی کی، ای بازرگان، بیزیم پادشاهیمیز بیر ظالم و غافل اولان پادشاه دیر، رعیت غمینه قالماز. خالقین انگور باغلاری یئتیشیب دیر، هله بیر کس یقین ائلمه‌ییب دیر کی، پادشاهین “عشر مالین” آپارسینلار. هرچند کی، سایرلر ملاحضه ائتمه‌ییب انگور تناول ائدیرلر، اما من محرومم. اول جهتدن کی، پادشاهین حاقی بو باغدا وار، هنوز مندن “اوشر مالین” آلماییبلار. اگر بنده وئرممیش انگور یئسم، پادشاها خیانت ائلمیش اوللام. منیم مذهبیمده خیانت و بی دیانت لیک حرام دیر. هله کی تاک لرده قورا عمله گلیر، باغین قاپی سین باغلاییب مهر ائلرم، قویمارام کی، هئچ آفریده باغا داخل اولسون کی، بیر گیله اوزوم یئسین. تا وقتا کی، پادشاهین عمله جاتی اؤز عشر مخصوص لارین آپاریرلار، اول واخت من الیمی اوزومه اوزادیرام.
انوشیروان بو حکاینی گوش ائتدی، های های ایله آغلادی. دئدی کی، اول پادشاه ظالم و غافل منم. سنین دیانتین منی خواب غفلتدن بیدار ائتدی.