منو
حکایت
حکایت
بیر پادشاه درویش دوست بیر نفر عابدین زیارتینه گئتدی. عرض ائله‌دی کی، ای شیخ، من ایستییرم کی، حجه گئدیم، اما اومنای دولت و جمعی رعیت لریم راضی اولمورلار کی، ولایت بی صاحب قالسین. من بئله ائشیتدیم کی، سن ایگیرمی دفعه مکۀ معظمه یه مشرف اولموسان. نه اولور کی، بیر حجی نین ثاوابین منه ساتاسان کی، منه اطاعت حاصل اولسون، سنه دولت.
عابد دئدی کی، ای ملیک، دوغرودور کی، من ایگیرمی بئش دفعه حجه مشرف اولموشام. چونکی من عوام الناس کیمی شهرت ایچون و فخر اوچون گئتمه‌میشم. من هر دفعه ده پای پیاده گئتمیشم و هر بیر مکاندا، منزل لرده عبادت لر ائله‌میشم، بلکه الله تعالی منیم هر بیر قدمیمه بیر حج و بیر عمره ثوابین یازیب دیر. من بو حج لریمین جمله سینی سنه ساتارام. بسم الله!
پادشاه دئدی کی، ای شیخ، منیم جمله خزانه و ملک و املاکیم اونا باها دئیل دیر، نئجه آلماق اولور”؟
پادشاه سوروشدو کی، نه طریق ایله؟
عابد دئدی کی، ای پادشاه، سن بیر مظلومون عدالتله دادینا یئتدیگین ثوابی منه وئر، من جمعی حج لریمین صوابین سنه وئریم.
بس بو حکایت دن معلوم اولور کی، بیر مظلومون دادینا یئتمک یوز مین حج دن افضل دیر.