منو
پادشاه و ادیب
پادشاه و ادیب
وار ایدی بیر ادیب دانشمند،
بحر علم و کمال و معدن پند.
ائیله‌ییب علم و فضل ایجادین،
علمه تحریص ائدردی اولادین.
اونا شاه اوغلون ائیله‌دی تسلیم،
تا اونا علم و فضل ائده تعلیم.
دئدی کیم، ای ادیب فرزانه،
سنه تسلیم دیر بو دوردانه.
نئجه کی، اوغلوا ائدیرسن جهد،
اونادائیله علم حکمتی عهد.
تا ادیب ائتدی حکم شاهی قبول،
اولدو، انسانی گؤر، ظلوم و جهول.
نئچه ایل چکدی زحمت اول دانا،
اولمادی بیر فراستی پیدا.
لیک اولاد با کمال ادیب
هر بیری فضل دن آپاردی نصیب.
شاه بیر گون ادیبه قیلدی خطاب،
ائیله‌دی غیظ ایله عتابه شتاب –
کئی معلم، بو نه خیانت دیر؟
بو نه اخلاص و نه ارادت دیر؟
عهدوه هیچ سنده یوخدو وفا،
“فه اذا خالف الکریم و جفا”*.
عرض قیلدی ادیب، کئی سلطان،
تربیت دیر زمانه ده یکسان.
مختلف دیر و لیک استعداد –
کی، مقصر دئیل یقین استاد.
داش آرا سیم و زردو کر مضمر،
لیک هر داشدا یوخدو سیم ایله زر.
اولدی دهره سهیل نور افشان،
مختلف ظاهر اولدی بس الوان.
جمله الوان سهیل دن دیر اگر،
وئردی هر جزء ارضه رنگ دیگر.
آلدی هر چیز فیض مولاسین،
ائیله‌دی ظاهر اؤز تقاضاسین.
آگه اول کیم، بیر امردیر مشکل –
کی، وئره شوره زارلر سنبل.
سیّدا، چکمه زحمت بیجا،
هر شئی اؤز باطنین ائدر پیدا.
———————————————————–
* کرامت لی آدام وعده خلاف اولسا، جفا ائتمیش اولور (مثل)