منو
حکایت
حکایت
اومیروس عدلی بیر حکیم زامان
ارض یوناندا اولموش ایدی عیان.
او حکیم و ادیب و شاعر ایدی،
شعر فننینده خیلی ماهر ایدی.
بیر نفر مرد سؤیله‌دی آنه –
کئی هنرور، حکیم فرزانه.
دئیلم گرچی مدحه من لایق،
هجووه لاکین اولموشام شایق.
بیر نئچه بیت هجو قیل مذکور،
تا اولوم جمله عالمه مشهور.
ائتمه‌دی اول سؤزو حکیم قبول.
او تمناده شخص اولدی ملول.
دئدی بس، ای ادیب ملک جاهان،
دئیرم خلقه کیم، حکیم زامان
بیم ائدیر مندن اول بدیع کلام،
ائیله مز هجوه خوف دن اقدام.
گؤر لطیفه حکیم فرزانه
نه جاواب ائیله‌دی حکیمانه:
دئدی کی، بس دئسن کی، شیر ژیان
قورخدان وورمادی ایته دندان،
هیچ کس سندن ائیله مز باور،
شیر فضلین بیلیرلر اهل هنر.
دئدی اول شخص:– ایها الفاضل،
اولدی صد شکر، مطلبیم حاصل.
ساغ اول، ای فیلسوف دانش ور،
منه بو هجو خود کفایت ائدر.