منو
حکایت
حکایت
سلطان ملیک شاه سلجوقی بیر گون اصفهان شهری نین زینده رود چایی نین کناریندا شکارا مشغول ایدی. اونون ملازم لریندن بیری بیر مرغزاردا بیر کؤک اینک گؤردو. توتوب اول اینیی ذبح ائله دی. اتیندن کاباب بیشیردی، یئدی.
اینک صاحبی بیر نفر اجوزه عورت ایدی. ملیک شاهین شکاردان قایی دان واختیندا زینده رودون کؤرپوسونون اوستونده آتی نین جیلووندان توتدو. هامان غلام گلیب الین دکی تازیانه ایله اول عورتی وردو کی، ای بی ادب، الدن قوی!
پادشاه بیلدی کی، اونا ظلم اولوبدور. غلامی منع ائله دی.
اول عورت دئدی کی، ای پسر آرسلان، اگر منیم دادیما بو زینده رود چایی نین کؤرپوسونده یئتمه سن، پل سیراتدا دامنووی توتاجاغام. ایندی هانسین قبول ائله ییرسن؟
سلطان بو سؤزون مهابتیندن پیادا اولدی، دئدی کی، ای آنا، او کؤرپوده جاواب وئرمه یه طاقتیم یوخدور، کیم سنه ظلم ائدیب دیر، بیان ائله؟
عورت دئدی:– ای ملیک، همین غلام کی، منیم باشیما تازیانه ووردو، بو گون منیم بیر رأس اینییمی ذبح ائدیب، کاباب ائدیب دیر. من بیر دول عورتم، دؤرد باش یتم اول اینکله معیشت قیلیردیق.
ملیک شاه بویوردو غلام نافرمانی قتله یئتیردی لر و اؤزونین مخصوصی اولان وجه حلالیندان ایگیرمی رأس اینک اول پیرزن مظلوما عطا ائله‌دی لر. پیرزن شاد اولوب روان اولدی و سلطان ملیک شاه اؤز دادخواه لیغینا سجدۀ شکرانه‌لر قیلدی.