عبدالله بئی عاصی یه

عبدالله بئی عاصی یه

هزار شوکر، کؤنول، موسم باهار اولاجاق،
هزار ناله سی هر گوشه ده هزار اولاجاق.
هنوز هوتده دیر یونس جاهان افروز،
حملده ظاهر اولان گونده اؤزگه کار اولاجاق،
صبا خبر وئره جک معجزات عیسی دن،
نسیم باعث احیای روزگار اولاجاق.
شکوفه خلعت اشجاری نقره دوز ائده چک،
بهشت علامتی گولشنده آشکار اولاجاق.
دهان یار تکین غنچه‌لر اولوب خندان،
سحاب دیدۀ عاشیق تک اشکبار اولاجاق.
شکوفه دن دؤنه جک باغ روی جانانه،
بنفشه باغده مانند زلف یار اولاجاق.
صبا کساد ائده جک نرخ مشک و شنجرفی،
ز بس کی، تربیه پرداز لاله زار اولاجاق.
کنار سبزه اولوب پر عبیر و عنبردن،
دهان لاله دولو دُرّ شاهوار اولاجاق.
دیل زمین ائده جک گنج شایگان ظاهر،
چمنده گوهر شهوارلر نثار اولاجاق.
بنفشه توره سینه جلوه‌لر قیلیب هردم،
دم نسیم سحر تورفه مشکبار اولاجاق،
صدای کبک خرامان و نالۀ دوراج،
صفای رونق صحرا و کوهسار اولاجاق.
گوزن لر چیخاجاق دشت آرا گروه گروه،
کولنگ لر دوزولوب چرخه یوز قطار اولاجاق.
حصار گنبد فیروزه شورلر دوشه جک،
نوای دلکش ایله عندلیب زار اولاجاق.
غرورایله چیخاجاق سئیر باغه گولروخ لر،
گولون لطافتی بولبول گؤزونده خار اولاجاق.
ایاغ لاله نی شبنم له گؤرجیین مملو،
الینده ریندلرین جام خوشگوار اولاجاق.
نه یانه عزم ائده سن جام و شاهد و ساغر،
نه سمته میل ائده سن ساقی و اقار اولاجاق.
او قدر شیشۀ مئی جمع اولور گولوستانه—
کی، شیشه دن عرفا دورینه حصار اولاجاق.
کیمه بو موسم اولور وصل یارایله جنّت،
کیمه فراق ایله گولشن بسان نار اولاجاق،
دوشن هوای روخو زلف یاره گون گؤرمز،
نه یئرده اولسا، قارا گون لره دوچار اولاجاق.
خوشا اول عاشیق خوشبخته کیم، بو موسمده
اونونلا سئیر گولوستاندا یاری یار اولاجاق،
یقین دیر کی، منه اول بت شکرلب سیز
شراب ناب بو موسمده زهرمار اولاجاق.
رقیبه ائیله دیگی میل دن مشخص دیر
کی، عنقریب من خسته دن کنار اولاجاق.
نه کیم کی، باده ائدر رفع محنت و دردیم،
نه غملی خاطریمه “زؤوی” غمکوسار اولاجاق.
نه راغیب ائیله یه جک حال سورماغا رغبت،
نه غافل امر اچیبیمده بوشیار اولاجاق،
ظهوری دن نه ائدر حالیما ظهور کرم،
نه دیده نین گؤزو بو غمده اشکبار اولاجاق.
نه بیر صفا وئره جک خاطر حزینه صفا،
مینای عشقده دل زار و بیقرار اولاجاق.
ولی بو فکرایله شادم کی، درد هجرانه،
حدیث عاصی دل خسته سازکار اولاجاق.
نه عاصی، اول کی، در عزتینده سیّد زار
غلامی اولماق ایله صاحب اعتبار اولاجاق.
نه عاصی، اول کی، خیالی ره محبتدن
کؤنول سراچه سینه شاه تاجدار اولاجاق.
صفا ایله گله جک نظم ونثری شیروانه،
گؤروب او نظم لری “زؤوی” شرمسار اولاجاق.