ایکی همشیره‌ی-لطافت و آن

بعضاً اصلا اومولمایان یئردن،
نه قدر بختیار اولور اینسان!
ایشته، بن یأس ایچینده اینلرکن،
روح-مجروحیمی ائدر خندان،
ایکی سئودا پری‌سی لمع‌افشان.
بیری — نئورسته، نئودمیده چیچک...
بیری — نادیده، ناشینیده ملک...

بیری‌نین چؤهره‌ی-دیل‌آشوبی،
لب-گۆلگونی، چشم-مخموری،
زۆلف-شبرنگی، رنگ-محجوبی،
غرق ائدر نوره قلب-رنجوری؛
شرقه مخصوص او بیر گؤزل حوری...
کیم بیلیر! بلکه شیمدی جنّتدن
یئره ائنمیش گزر او قؤنچه‌دهن.

لاکین افسو...س غئیر-قابیلدیر،
بنجه تصویر-حالی دیگری‌نین.
او بیر عۆلوی خیاله بنزتیلیر
کی، ائدر هر باقیشدا شاعیر ایچین
پۆرمعالی نشیده‌لر تلقین.
سؤیلویور ایشته هر بیر اعضاسی
کی، بنیم عصرین ان گؤزل ونوسی.

گردن-صافینی اؤپن او خفیف،
او تموّوج‌نوما ایپک ساچلار،
نشر ائدر کایناتا قارشی لطیف،
پۆرذهب بیر ضیای-راییحه‌دار،
نشوه‌زا بیر باهار-پۆرزهار.
او سماوی نیگاهه قارشی فقط،
دویار اینسان مدید بیر حئیرت.

شو دیل‌آرا، سئویملی منظره‌دن
روحه بیر باشقا اعتیلا گلیور.
او گؤزل چؤهره‌لر گۆلومسرکن
ساچار اطرافه سانکی نور-شۆرور،
آه، مۆمکونمو اولماماق مسحور؟!
قادین! ای مؤحترم انیس-بشر!
سنسیز اؤکسوز قالیردی حیسّ-بشر!