منو
هۆبوت-آدم
دئییرلر بیر زامان آدمله حوّا
یاشارمیش رؤوضه‌ی-جنّتده تنها.
او بیر مأوا کی، بیگانه‌ییز بیز،
بو تورپاقدان اوزاق، غمسیز، کدرسیز.
او بیر مأوا کی، روحانی، مۆنوّر،
اوچارمیش اوردا زرّین‌پر ملکلر.
او بیر مأوا کی، نشر ائیلر سراسر
عمللر، نشئه‌لر، گۆللر، چیچکلر.
گؤزل، آسوده بیر مأوای-سئودا؛
گئنیش، آزاده بیر صحرای-خۆلیا.
خزانسیز بیر باهاریستان-جاوید،
کی سولماز اوردا اصلا برگ-اۆمّید.
فرحدن آغلار اینسان بلکه، بیلمم!
بولونماز اوردا لاکین حۆزن و ماتم.
اوت، بیر اؤیله خوش مأواده تنها،
یاشارمیش قایغیسیز آدمله حوّا.
یاشارمیش مست و شئیدا، شاد و خندان؛
یاشارمیش وقف-سئودا، صاف و عۆریان.
دئییلمیش سۆس گئییم اونلارجا عادت؛
فقط گئیدیکلری بیر تۆل کی، عیفّت.
ایکی دیلداده‌ی-ذؤق و شطارت،
اولوب وۆصلت‌گوزین-بزم-عیصمت؛
گۆلومسر دایمی بیر سور ایچینده،
یاشارکن اؤیله نورانور ایچینده،
هۆجوم ائتمیش ده سۆفلی احتیراصات،
قابارمیش آدمیت حیسّی... هئیهات!
او عۆلویت، او عۆلوی سرمدیّت
زبون-احتیراص اولموش نیهایت.
نهایت، اینجه بیر وحشی تماییل،
او عۆلوی عشقی ائتمیش محو و زایل.
بیرر هئیکل کیمی مبهوت و حئیران،
حیجاب آلتیندا قالمیشلار هراسان.
سارارمیش بت-بنیز، اوچموش طراوت؛
هۆجوم ائتمیش هامان رنگ-سفالت.
او دم انواره مۆستغرق، سرآزاد،
گؤزل بیر قؽز، سماوی بیر پریزاد،
گلیب حق جانیبیندن الده فرمان،
دئمیش: چؽخ، ای سفالت‌پرور اینسان!
چؽخ، ای غافیل بشر! دفع اول، چکیل، گئت!
بو لاهوتی تفرّوجگاهی ترک ائت!
دئییل لایق سانا گۆلزار-جنّت...
او سۆفلیّتله حیسّ-آدمیت
بو عۆلویّاتی هئچ ائیلرمی ایدراک؟
«چه نسبت خاک را با عالم پاک؟!»1
دۆشون، باخ نئرده‌سین، بیر کرره آنلا!
بو مأوا اؤیله بیر فیردوس-اعلا
کی، هر بیر لؤوثدن، هر مفسدتدن،
بۆتون وحشتدن عاری بیر نیشیمن...
سن اوّل خئیر و شردن بیخبردین،
چوجوق روحیله بی‌پروا گزردین.
نه بولدون، قۆرب-حقدن بؤیله ساپدین؟
دۆشون! ناقیص بشر، بیر باخ نه یاپدین!؟
بو گۆن قۆدسیّتین اولماقدا برهم،
یازیق! آلداندین، ای بیچاره آدم!
تأسوف بی‌اثر... پک چوخ یانیلدین،
ندامت بی‌ثمر... پک گئج آییلدین.
ائدر لاهوتیان سندن شیکایت،
سنینچین بوردا چوخ مۆشکول ایقامت.
چکیل، گئت! رهبرین شه‌مار-عۆصیان؛
آچیلمیش اوندا باخ بیر قؤور-نیسیان
کی، هپ مۆظلیم، کدرزا، تاب‌فرسا،
مۆلوّث بیر جدلگاه: ایشته دۆنیا!
دئییلمیشسن حرم-قۆدسه محرم؛
ائشین حوّایی آل کندینله باهم،
ائنیب قؽل عالم-ناسوتی مسکن،
نه‌دیر اذواق-دۆنیا آنلا، اؤیرن!
ازیل، قهر اول، کئچنلر کئچدی، هئیهات!
بودور حقدن سنینچین سون مۆکافات!
قوشارسین بیر زامان محکوم-خۆسران،
آرارسین گۆلشن-لاهوتی گیریان.
یاشارسان وادی-ذیلّتده مأيوس،
فقط دؤنمز، او گۆنلر کئچدی، افسوس!
جاهان دوردوقجا هپ نسلین برابر
بو مۆدهیش ضربه‌دن قورتولماز، اینلر.
بو غفلت ائیله بیر سۆفلی جینایت
کی، وئرمز کیمسه‌یه بیر لحظه راحت.
بو گۆن اخلاف اۆچون سندن امانت
قالان یالنیز فلاکتدیر، فلاکت!..
امین اول، نئرده نفس اولموشسا حاکیم:
حقیقی عشقی محو ائتمیش مظالیم،
کیمین عۆلوییسه روحو، سؤز اونوندور،
اسیر-نفس اولان دایم زبوندور.
یاشارمیش رؤوضه‌ی-جنّتده تنها.
او بیر مأوا کی، بیگانه‌ییز بیز،
بو تورپاقدان اوزاق، غمسیز، کدرسیز.
او بیر مأوا کی، روحانی، مۆنوّر،
اوچارمیش اوردا زرّین‌پر ملکلر.
او بیر مأوا کی، نشر ائیلر سراسر
عمللر، نشئه‌لر، گۆللر، چیچکلر.
گؤزل، آسوده بیر مأوای-سئودا؛
گئنیش، آزاده بیر صحرای-خۆلیا.
خزانسیز بیر باهاریستان-جاوید،
کی سولماز اوردا اصلا برگ-اۆمّید.
فرحدن آغلار اینسان بلکه، بیلمم!
بولونماز اوردا لاکین حۆزن و ماتم.
اوت، بیر اؤیله خوش مأواده تنها،
یاشارمیش قایغیسیز آدمله حوّا.
یاشارمیش مست و شئیدا، شاد و خندان؛
یاشارمیش وقف-سئودا، صاف و عۆریان.
دئییلمیش سۆس گئییم اونلارجا عادت؛
فقط گئیدیکلری بیر تۆل کی، عیفّت.
ایکی دیلداده‌ی-ذؤق و شطارت،
اولوب وۆصلت‌گوزین-بزم-عیصمت؛
گۆلومسر دایمی بیر سور ایچینده،
یاشارکن اؤیله نورانور ایچینده،
هۆجوم ائتمیش ده سۆفلی احتیراصات،
قابارمیش آدمیت حیسّی... هئیهات!
او عۆلویت، او عۆلوی سرمدیّت
زبون-احتیراص اولموش نیهایت.
نهایت، اینجه بیر وحشی تماییل،
او عۆلوی عشقی ائتمیش محو و زایل.
بیرر هئیکل کیمی مبهوت و حئیران،
حیجاب آلتیندا قالمیشلار هراسان.
سارارمیش بت-بنیز، اوچموش طراوت؛
هۆجوم ائتمیش هامان رنگ-سفالت.
او دم انواره مۆستغرق، سرآزاد،
گؤزل بیر قؽز، سماوی بیر پریزاد،
گلیب حق جانیبیندن الده فرمان،
دئمیش: چؽخ، ای سفالت‌پرور اینسان!
چؽخ، ای غافیل بشر! دفع اول، چکیل، گئت!
بو لاهوتی تفرّوجگاهی ترک ائت!
دئییل لایق سانا گۆلزار-جنّت...
او سۆفلیّتله حیسّ-آدمیت
بو عۆلویّاتی هئچ ائیلرمی ایدراک؟
«چه نسبت خاک را با عالم پاک؟!»1
دۆشون، باخ نئرده‌سین، بیر کرره آنلا!
بو مأوا اؤیله بیر فیردوس-اعلا
کی، هر بیر لؤوثدن، هر مفسدتدن،
بۆتون وحشتدن عاری بیر نیشیمن...
سن اوّل خئیر و شردن بیخبردین،
چوجوق روحیله بی‌پروا گزردین.
نه بولدون، قۆرب-حقدن بؤیله ساپدین؟
دۆشون! ناقیص بشر، بیر باخ نه یاپدین!؟
بو گۆن قۆدسیّتین اولماقدا برهم،
یازیق! آلداندین، ای بیچاره آدم!
تأسوف بی‌اثر... پک چوخ یانیلدین،
ندامت بی‌ثمر... پک گئج آییلدین.
ائدر لاهوتیان سندن شیکایت،
سنینچین بوردا چوخ مۆشکول ایقامت.
چکیل، گئت! رهبرین شه‌مار-عۆصیان؛
آچیلمیش اوندا باخ بیر قؤور-نیسیان
کی، هپ مۆظلیم، کدرزا، تاب‌فرسا،
مۆلوّث بیر جدلگاه: ایشته دۆنیا!
دئییلمیشسن حرم-قۆدسه محرم؛
ائشین حوّایی آل کندینله باهم،
ائنیب قؽل عالم-ناسوتی مسکن،
نه‌دیر اذواق-دۆنیا آنلا، اؤیرن!
ازیل، قهر اول، کئچنلر کئچدی، هئیهات!
بودور حقدن سنینچین سون مۆکافات!
قوشارسین بیر زامان محکوم-خۆسران،
آرارسین گۆلشن-لاهوتی گیریان.
یاشارسان وادی-ذیلّتده مأيوس،
فقط دؤنمز، او گۆنلر کئچدی، افسوس!
جاهان دوردوقجا هپ نسلین برابر
بو مۆدهیش ضربه‌دن قورتولماز، اینلر.
بو غفلت ائیله بیر سۆفلی جینایت
کی، وئرمز کیمسه‌یه بیر لحظه راحت.
بو گۆن اخلاف اۆچون سندن امانت
قالان یالنیز فلاکتدیر، فلاکت!..
امین اول، نئرده نفس اولموشسا حاکیم:
حقیقی عشقی محو ائتمیش مظالیم،
کیمین عۆلوییسه روحو، سؤز اونوندور،
اسیر-نفس اولان دایم زبوندور.