بیر رسم قارشی‌سیندا

حزین بیر چؤهره، بایغین بیر نظر، سوزیشلی بیر منظر.
گئنیش بیر جبهه، عۆلوی بیر ذکا، دۆشگونجه بیر سیما.
اوت، دۆشگونجه بیر سیما؛ فقط پک نازلی، پک دیلبر...
منیم ان سئودیگیم بیر لؤحه، بیر تصویر-پۆرمعنا،
او دالغین گؤزلره باخدیقجا روحوم ائیلر ایستعلا،
او گؤزلر هر باخیشدا فیکره یۆز مین رمز ائدر ایما.

او لاهوتی باخیشلار چوخ درین، چوخ حئیرت‌افزادیر.
نه حیکمتلر آرار بیلمم کی الواح-طبیعتدن؟
او سولغون چؤهره‌ده بیر نور-صفوت وار کی، چوخ نادیر...
او، منجه، مۆرتسم بیر لؤحه‌دیر رنگ-حقیقتدن.
محبّت، یا صمیمیّت تجسّوم ائتسه عالمده،
تجلّی ائیلر آنجاق بؤیله بیر روح-مۆجسّمده.

نه کۆسکون بیر نظر، یا رب؟ نه معصومانه بیر صورت!
نه دۆشگون بیر سِحر، یا رب؟ نه مظلومانه بیر فیطرت!
گۆلرمی، بیلمم آغلارمی؟ بۆتون عجزیمله حئیرانام،
فقط بیر نازنین سیما کی، تقدیسه شیتابانام.
سیلینمز لؤح-قلبیمدن او نقش-نازنین، اؤلسم؛
اونا روحوملا، ویجدانیملا مفتونام. نئچین؟
بیلمم!