منو
گل گل کی دوشدو سوز فراغیندا جانه تاب
گل گل کی دوشدو سوز فراغیندا جانه تاب،
خلوت سرای کؤنلومو هجر ائیله‌دی خراب.
یارب نه درد ایمیش غم عشقین که عاشقه،
نه فکر دینی قویدو و نه فکر دین و خواب.
بی پرتو جمال تو ای نور چشم ]و[ دل،
مانند ذرّه اولموشام از عشق آفتاب.
یارب وجود ذاتینه وصل اولماسین گزند،
اولسون نصیب دوشمنه تاب و اضطراب.
تا شانه قیلدی طرّهً عنبرفشان ساچین،
افلاکیان عشق از آن توتدو مشک ناب.
اولدو اسیر دانهً خالیندا جان قوشو،
دایم بلایه سالدی منی زلف پیچ و تاب.
گل گل که سندن آیری حقیقی به سوز دل،
چکدی فراق آتش هجرینده بس عذاب.
خلوت سرای کؤنلومو هجر ائیله‌دی خراب.
یارب نه درد ایمیش غم عشقین که عاشقه،
نه فکر دینی قویدو و نه فکر دین و خواب.
بی پرتو جمال تو ای نور چشم ]و[ دل،
مانند ذرّه اولموشام از عشق آفتاب.
یارب وجود ذاتینه وصل اولماسین گزند،
اولسون نصیب دوشمنه تاب و اضطراب.
تا شانه قیلدی طرّهً عنبرفشان ساچین،
افلاکیان عشق از آن توتدو مشک ناب.
اولدو اسیر دانهً خالیندا جان قوشو،
دایم بلایه سالدی منی زلف پیچ و تاب.
گل گل که سندن آیری حقیقی به سوز دل،
چکدی فراق آتش هجرینده بس عذاب.