منو
میرصادق خان لنکرانی یه
میرصادق خان لنکرانی یه
میرصادق خان، ای نجیب زامان،
خلف عرش ده شه مردان.
جد پاکیم محمد عربی،
بحر قوربون او دور منتخبی.
بوندان افزون اولونمو فضل و شرف،
باب پاکیندی پادشاه نجف.
وصفین ائتمکده دور منی منظور
کی، سیزی وصف ائدیب خدای غفور.
نور میشکات سیز سیراج و زوجاج،
شعرا وصفینه دئییل محتاج.
اصل زیتونه سیز، مربی سیز،
لیک نه شرقی و نه غربی سیز.
کوکب دورییی خدا سیز سیز،
عزت پاک مصطفی سیز سیز.
خاصه شیرواندا، ای متین اخلاص،
اولموسان بیر جنابه مخلس خاص
کی، بو گون خلق عصره مولا دیر،
سیرت پاک علی الاعلا دیر.
اول علی حلم و، اول علی همنام،
وارث علم انبیای ایظام.
خاصه بیر شخص ایله مصاحب سن
کی، دئییل اهل عصر تک پرفن.
کاظم الغیض و نخل باغ سخا،
زایر روضۀ امام رضا.
خاصه کیم، اول خلیل همنامی،
سیندیران کعبه ایچره اسنامی.
زایر بیت رب لیل و نهار،
چاکر آل احمد مختار.
خاصه بیر حسن خُلقه همدمسن
کی، اونون هر صفاتیدیر احسن.
حاجی محسن دور اول حیا کانی
کی، اودور خلقه حقین احسانی.
بو مصاحب لری گؤروم، ای خان.
سنه چوخ گؤرمه سین خدای جاهان.
سنه اونلاری قادر ازلی
ائیله سین مهربان بحق علی.
صاحبا، ای امیر صاحب هوش،
ایندی توت شعر و عرض حالیما گوش.
نه بو سوزلر منیم کمالیم دیر،
خاک پاییندا عرض حالیم دیر.
سرورا، ایندی خیلی مدت دیر
کی، مقامین بو شهره غربت دیر.
آچیلسان خلقه سفرۀ حاتم،
ائتمیرم بخل، قیلماسین حق کم.
خالی آل رسول و آل عوام،
ائتمیسن جمله خلقه سن ایطام.
مورلر ریزه خوار خانین دیر،
ای سلیمان، سنین زامانین دیر!
نوع – نوع ائیله دین ضیافت لر،
گؤردولر خلق ناز و نعمت لر.
بیزده آخر سنین غلامین ایدیک،
باعث عز و احتشامین ایدیک.
همی همسایه، هم عموزاده،
بزموه خدمت اوچون آماده.
دئییلم چوخ دا شخص ناکامل،
اولمویام تا کی بزموه قابل.
خلق آرا عز و احترامیم وار،
فهم ائله، هر مکاندا نامیم وار.
سیّدم، شاعرم، دخی حاجی،
دئییلم هیچ شخص محتاجی.
نه فریبنده، نه تمحکارم،
کیم کی، اهل طمع دن بیزارم.
مذهبیم شیوۀ فتوت دیر،
توشۀ همتیم قناعت دیر.
گرچی بی چیز و مفلس دونم،
بئله فکر ائیلرم کی، قارونم.
طبع پاکیم مثال دریا دیر،
سؤزلریم اوندا دور لالا دیر.
سؤزومون شاهدی بو کیم، ای خان،
اول زاماندان کی، خان عرش مکان
ائیله‌ییب بو دیاردا مأوا،
اونا همسایه من تکی دانا.
بیر منیم کیمی مرد سحرایین،
ایچمه‌ییب دیر بیر استکان چایین.
گؤرمه‌ییب بیر سخاوت آثاری،
اؤزون انصاف قیل، سنی تاری.
هیچ لاییقم دیر کی، سیز تکی خان
ائده شیرواندا مکث طول زامان،
بیر منیم کیمی نادره گفتار
گؤرمه یه لطف خانی لیل و نهار؟
خاصه کیم، اولموشام بو وقت فقیر،
لشکر فقره دستگیر و اسیر،
قالماییب اهل عصردا انصاف،
دُرّه خرمهره آد قویور صراف.
اول کی سرمایۀ کمالیم دیر،
ایندی بو عصرده وبالیم دیر.
خلق ائدر اهل شعردن فریاد،
بخل و امساکده اولوب اوستاد.
مندن ائت حال خلقی استفسار،
ایت بیلیر آنی کیم دوغاده نه وار.
باخا اونلاردا جُبّه و شاله،
تا وئریب لر خیالینی ساقّاله.
ایت کی، قللاده سی اولا رنگین.
دئمک اولماز شکار ائدر بو یئگین.
خز گئین کس اگر اولایدی علی،
داغده خرس اولوردو شیخ علی.
نه قالیب بئی، نه مرد سوداگر،
خلق روباه اولوبدو، حیلت گر.
هیچ کس بیر منه سلام ائتمز،
بیر یئره بیر مرام سیز گئتمز.
اهل عالم اولوب او گونه لعیم
کونلارا* جود دیر عذاب الیم.
قالماییب هیچ صاحب احسان،
نه امیر و، نه خان و بازرگان.
دیش چیخاردیب اولوبدو بئی لر سگ،
اوردا بوردا قالیبدی خان تک تک.
بیر زاماندان پنیری سوداگر
نئجه بس شیشه دن تناول ائدر؟
بیر بئله عصرده بس، ای مولا،
کیمی مدح ائیله سین دخی شعرا؟
شکرلله کی، ای سخا کانی،
سیزده یوخدور بو نقلین امکانی.
لطفو انعامووز هویدا دیر،
ذاتووز عیب دن محرا دیر.
وار امیدیم کی، سیّد زاره،
ائده سیز لطف، تا او بیچاره
اولماسین فقر و فاقه دن دلتنگ
کی، اونا فوج فقر ائدیب آهنگ.
خاصه کیم، موسم زمستان دیر،
خاطریم غصه دن پریشان دیر.
نقد فی المجلس ائیله احسانیم،
جمع قیل خاطر پریشانیم.
دئمه کیم، سیّد بعدی مقال
نه اوچون نقد ایسته‌دی درحال؟
بو گونو یاخشی بیلدی فردادن،
سیرکۀ نقدی نسیه حلوادن.
چونکی سهراب ائیله‌دی رحلت،
نوشدارو دخی دئییل حاجت،
بار ایلاها، به حق شاه نجف،
اولاساق دایم اهل عز و شرف!
سیّدا، بو دعایه صد تحسین
کی، ملک لر هامی دئییر: آمین
—————————————
*کی اونلارا.