مسکین دنیادان شکایت

جاهان ملکونده زر مشگل گشا دیر،
نه مطلب ایسته سن اوندان روا دیر.
اگر بیر کسده اولسا مال دنیا،
تماماً خلق اونیله آشنا دیر.
گدانی زر قیلیر عالمده سلطان،
اگر سلطان اولا بی زر، گدا دیر.
بو سؤز شرعا اگر کفر اولماسایدی،
دئیردیم فی الحقیقت زر خدا دیر.
دئسم گر قاضی الحاجات، حق دیر،
دئسم گر کاشف الغم دیر، روا دیر.
محافل لر ایچینده اغنیانین،
کلامی سان کلام اولیا دیر.
اگر بیر کس منیم تک اولسا مفلس،
کلامی کذب دیر، قولو خطا دیر.
کؤنول، غم چکمه مفلس لر پناهی
و لیل الحق علی المرتضی دیر.
وصی احمد مرسل کی، ذاتی
هامان ممسوس ذات کبریا دیر.
اونون وصّاف ذات بی مثالی
هامی قرآن، نه تنها “هل لتا دیر”.
فتوت کشوری نین پادشاهی
بیلیر عالم کی، “شاه لافتا دیر”.
او اللر کیم کی، توتماز دامنیندن،
کؤنول، دوست علی، دوست خدا دیر:
فدا اول دسته کیم، محراب فکن دیر،
فدا اول شسته کیم، خیبرگوشا دیر.
علی دیر جایل ارض و سماوات،
علی خلاق یکسر ماسوا دیر.
او الدن طینت آدم مخمر،
او یوزدن ماه گردون بی ضیا دیر.
علی دن دیر وجود کل موجود،
علی بنّا، علی دهره بینا دیر.
اؤزو مخلوق دور، امّا او سرور
همان خلاق ارض و هم سما دیر.
قسیم جنت و دوزخ دیر اول شه،
شفر عرصۀ روز جزا دیر.
یئتیش فریادینه، یا شاه خیبر
کی، سیّد بیر غلام رو سیاه دیر!