خراسان خسیسی و غلامی

خراسان خسیسی و غلامی

شایق، اول هادی بدیع کلام،
گل خوشتر گلشن ایام،
او کوهن دوردنوش میخانه،
گزدیریب سؤزده بؤیله پیمانه –
کی، خراساندا وار ایمیش بیر پیر،
بخلده شهرۀ صغیر و کبیر.
اتفاقاً، مگر قضادن او ایل.
او بخیل آلدی بیر غلام بخیل.
بخلو اول خواجه دن زیاده ایدی،
اصلی بخل و بخیل زاده ایدی.
بیر گئجه خواجه بانگ اوردو؛ غلام
دئدی:– لبئیک، ای امیر همام.
سفره آچ، حاضرایله ماحضری،
سونرا گئت باغلا، ای غلام، دری.
دئدی:– ای خواجه، سن زمان طعام
خیلی بی احتیاط سن، هم خام،
بلکه بیز سفره فرش ائدنده همان
قاپی دان گیردی بیر نفر مهمان.
دئگینن، اوّل ایله بسته دری،
سونرادان حاضرایله ماحضری.
بو جاوابی کی، خواجه ائیله‌دی گوش،
ذوقدن اولدی واله و مدهوش.
ائدیبن اول غلامه تحسین لر،
ایله خواجه بئله غلام ایستر.
قاپی سین باغلایار همیشه لعیم،
اوتورار روگشاده مرد کریم.