منو
پادشاه و باغبان
پادشاه و باغبان
صبح بیر پادشاه اولدی سوار،
ائدیبن سرعت ایله عزم شکار.
شهردن چیخدی اول فلک مقدار،
اولدی بیر مرد باغبانه دچار.
رم قیلیب باغباندان اول حیوان،
یئره آتدان ییخیلدی شاه جاهان.
شه غضبله چاغیردی فراشین،
دئدی:– آل تیغی، کس بونون باشین!
آغلاییب سؤیله‌دی او زار و فقیر:
ندیر ای شاه، بنده یه تقصیر؟
بویوروب:– چونکی شوم آدم سن،
سنی گؤرجک ییخیلدیم آتدان من.
دئدی:– ای شاه، من داخی بو سحر
گؤرمه‌دیم سندن اؤزگه بیرجه نفر.
منی گؤرجک ییخیلدی شاه جاهان،
لیک بیر عضو تاپمادی نقصان.
سن نه گؤر شومسن، اؤزوندن اوتان،
قتلیمه قیلدین آخری فرمان.
گؤرمه سیدیم اگر بو دیداری،
اولماز ایدیم اجل گرفتاری.
خوش گلیب شاهه اول ظریف کلام،
اونا شمشیرین ائیله‌دی انعام.
دئییب احسنتُ بو کلامه کی، سن
گنج گفتار نقزه محرمسن.
ای زبان، ای کلید گنج سخن،
سن گهی گنج، گاهی اژدرسن.
گاه سن زهر و گاه شکّرسن،
گاهی مرهم، گهی چو نئشترسن.
منه هر نه بلا اولور حادث،
اونا سن سن زمانه ده باعث.