بیر “قارئ” ایله شاگردلرین احوالاتی

بیر “قارئ” ایله شاگردلرین احوالاتی

مصرده بیر یگانۀ دوران
منه بو ماجرانی قیلدی بیان.
دئدی کیم، بیزده وار ایدی بیر پیر،
صاحب علم و شیخ پاک ضمیر.
اهل تجوید و قارئ قرآن،
اونا “قورا سبه” ابجدخوان.
دایم اول قارئ کوهنساله
اؤیردیردی قرائت اطفاله.
مدّ و اشبا و غُنّه، سَکوَت و رؤوم،
چشم اطفال ایچون حرام ایدی نؤوم.
درس دن غیری هم او شیخ کوهن
اونلارا ائیله‌میشدی کیم، قدغن
گفتگو اولماسین قرائت سیز،
مدّ و تجویدسیز، بلاغت سیز.
اولدولار تنگدل هامی اطفال،
حقی، اطفاله چوخ گراندو بو حال.
بیر گون اول شیخ چاغ ائدیب قلیان
چکدی، اوندان اوجالدی عرشه دوخان.
ناگهان بیر شراره قلیاندان
دوشدی عمامه سینه سول یاندان.
ائتدی بیر طفل اشاره:– کئی اطفال،
هله بیر قدر دینمه یین، درحال
شیخین عمامه سی بیر آز یانسین،
قانسادا، باری سونرادان قانسین.
چونکی بیر قدر یاندی عمامه،
اولدی بیر طفل گرم هنگامه،
شیخه وئردی خبر قرائتله،
مدّ ایله، چوخ اوزون عبارتله.
دؤرد الف قدری چکدی هر حرفی،
غوننه نین یوخ حساب و سرحدی.
تاکی اول خطابین ائیله‌دی “یا”،
رامضان تک اوزاندی حرف ندا.
دئدی:– “یا حاجی”، “های” چکدی طویل،
اولدی ظاهر هزار جرو سقیل.
مبتدا ظاهر اولدی چوخ، امّا
خبره منتظر قالیب موللا.
دئدی:– آخر او طفل علامه،
شیخنا، قویما، یاندی عمامه!
اول زامان کیم، او طفل وئردی خبر،
نصف دن یانمیش ایدی بالاتر.
تند اولوب شیخ، ائتدی قهر و غضب،
دئدی:– ای طفل بی حیا و ادب،
سن کی گؤردون یانیرمیش عمامه،
گرم اولوبدور باشیمدا هنگامه،
ائتمدین حالی سرعت ایله ندن؟
دئدی کیم، ائتمیسن اؤزون قدغن.
ای اولان لطف و خیری خواه بیزه،
بو عملده ندیر گناه بیزه؟
دئدی من بعد، ای گروه عزیز،
گفتگو ائیله یین قرائت سیز.