منو
مأمون و کنیزی
مأمون و کنیزی
آلدی مأمون بیر کنیز لطیف،
برگ گل تک لطیف خلق و ظریف.
شب خلوت او سرو خوش قامت
دوردو مأموندان ائیلهدی نفرت.
خشمناک اولدی پادشاه غیور،
چون اؤزوندن گؤروب کنیزی نفور.
نه قدر بند اولدی میر اجل،
پادشاهه کنیز وئرمهدی ال.
دئدی مأمون، کئی فرشته جمال،
خاطرینده نه دن دی رنج و ملال؟
عرض قیلدی کنیز، کئی مولا،
ایستر اؤلدور و یا کی ائیله رها –
کی، گلیر بوی بد دهانیندان،
قاچیرام، وجهی وار کی، یانیندان.
او گئجه هیچ یاتماییب مأمون،
غصه دن اولدی صبحه دک دل خون.
صبح قیلدی طبیب لر احضار،
درد پنهانین ائیلهدی اظهار.
قیلدیلار دفعینه علاج نیکو،
دهنی اولدی گول کیمی خوشبو.
دوست توتدی کنیزی شاه عجم،
اولدی هر صبح وشام اونا همدم.
منه چوخ دوست دور بو سیم اندام –
کی، منیم عیبیم ائیلهدی اعلام.
عیبی اؤرتن رفیق گاودن دیر.
اونو سن دوست سانما، دشمن دیر.
سیّدا، سانما دوست دور، زنهار
کیم، سنه عیبین ائیله مز اظهار.