منو
حکایت
حکایت
بیر فقیرین ایشی دوشوب لنگه،
گلمیش ایدی زمانه دن تنگه.
دئدی بیر شخص اونا کی پنهانی،
وار بو شهر ایچره بیر سخا کانی.
باغلاییب دیر سخاوت ایله کمر،
بذل و بخششدی شوغلو شام و سحر.
بیلسه احوالووی او کان سخا،
سنه بی شبهه نعمت ائیلر عطا.
دئدی:– کیم دیر او، بیلمیرم حاشا،
دئدی:– اوللام دلیل خیر سانا.
او فقیرین آلیب الین الینه،
بس گتیردی او شخص منزلینه.
گیردی چون منزله او دل مایوس،
گؤردو بیر شخص غم طریر (منظر) و عبوس.
دوداغین ساللاییب، تؤکوب قاشین،
زیلله‌ییب دیر آیاغینا باشین.
چیخدی درحال بزمدن او فقیر،
حاجتین هیچ ائتمه‌دی تقریر.
دئدی کی، ائتمدین نئچین اظهار
دردووی، ای فقیر دل افکار؟
دئدی:– گؤز دیکمرم عطاسینا،
بخش قیلدیم اونو لقاسینا.
دردووی سؤیله مه ترش رویه،
هر یئتن غم طریر و بدخویه.
اولوسان طعنه سیله فرسوده،
سوده الماسی ائیلیر سوده.
ایسته روی گشاده دن حاجت،
تا اوزوندن یئته سنه راحت.
سیّدا، توت قناعتی مه و سال،
نار دوزخدی حقی ظل سئوال.