دوه و بالاسی

دوه و بالاسی

عازم اولموشدو کاروان عرب،
بیر شتربچه چکدی رنج و تعب.
چون یورولدو او نازنین رفتار،
اؤز آناسینائیله‌دی اظهار،
دئدی:– ای مادر قوی اندام،
بیر زامان یاتگیلن، توتاق آرام.
بو نه سیر و بو نه سیاحت دیر،
نه مشقت، بو نه مرارت دیر؟
گلمیسن داغلار اوسته جولانه،
دوشموسن قئیس تک بیابانه.
دئدی:– ای طفل شیرخواره، مگر
اختیاریملا دیر منیم بو سفر؟
اولسا ایدیم بیر اختیار ایچره،
چکمز ایدیم یوکو قاطار ایچره.
ساربانین الینده اولدی ماهار،
هر طرف چکسه، ائیلرم رفتار.
گرچی مندن تاپیر بو فعل سودور،
منم عالمده فاعل مجبور.
گئدیرم، الده بیر ماهاریم یوخ،
اؤز الیمده بیر اختیاریم یوخ.
کشتینی سانما ناخدا آپاریر،
هر طرف ایسته سه، خدا آپاریر.
سیّدا، حقدی فاعل مطلق،
ائتمه لق لق کیمی عبث لق لق.
کیمسه اولماز سنه جاهاندا دایاق،
حق تعالی دو قاسم رزاق،
گلمه‌میش سن جاهانه، ای معدوم،
روزی قسمتین اولوب مقسوم.
چکمه روزی دن اؤترو زرّه ایی غم،
چاتاجاق دیر سنه نه بیش و نه کم.
لیک تحصیله ائیله سن تدبیر،
شاید اولسون موافق تدبیر.