سیچان و بالاسی

سیچان و بالاسی
تمثیل

بیر عدد بی کمال بچّۀ موش –
کی، هنوز اولمامیشدی صاحب هوش،
گؤرمه‌میشدی ضیای دنیانی،
عیش و ذوق و صفای دنیانی،
بیر زامان بی خبر آناسیندان
چیخدی تیشقاری اؤز یواسیندان.
سیر ائدردی او کوه و صحرانی،
هر طرف ائیله‌ییب تاماشانی،
تا کی اولدی او خردساله عیان
بیر خروس ایله بیر پیشیک او زامان.
پیشیگی گؤردو اوخشاییر اؤزونه،
خوش گؤروندو پیشیک اونون گؤزونه.
ایسته‌دی ائیله سین اونا الفت،
لیک قیلدی خروس دن وحشت.
قاچیبان گیردی اؤز یواسینا،
ماجرانی دئدی آناسینا،
کئی اولان راحت روانیم آنا،
ای تن زاریما توانیم آنا،
چیخمیش ایدیم بو گون سیاحته من،
لیک اولدیم دچار محنته من.
راست گلدیم من ایکی حیوانه،
اوز وئریب غم من پریشانه.
بیری غایتده خوش نما ایدی،
سانکی محبوب دلربا ایدی.
بیغلاریندا هجامتی وار ایدی،
بیز تک اصل و نجابتی وار ایدی.
ائیله‌دیم الفتینه چوخ رغبت،
لیک یاریندان ائیله‌دیم وحشت.
کو- کلک آچدی هرزه و پرمو،
هر زامان ائیله ییردی قوققولو قو.
گاه قانادلارینی دؤیوردو یئره،
خشم ائدنده دؤنوردو شیر نره.
واردی باشیندا شعلۀ آتش،
اورییم اوندان ائیله ییردی غش.
دئدیم:– ای تاری، وئر قاناد منه،
وئر بو بدبختدن نجات منه.
قاچیب اول خصمدن من غافل
شکر اولدیم یوامیزا داخل.
اولماسایدی اگر او پُر پر و بال،
منه حاصل اولوردو یاره وصال.
دئدی:– ای نو رسیدۀ مادر،
راحت و نور دیدۀ مادر،
وحشتین بی مقام و بیجا دیر،
اول خروسی کی، رغبت افزا دیر –
کی، اونون یوخدو بیر زیانی بیزه،
بلکه وار راحت روانی بیزه.
صبح وقتینده تئز دوروب باننار،
آننییانلار اشاره سین آننار.
سنه اما او خوش گلن حیوان
دشمن موش دیر محیل (حیله گر) زامان.
ای بالا، اوندان احتزاز ائیله،
او محیل (حیله گر) ایله الفت آز ائیله.
جعفر، ای سرو بوستان پدر،
گول خوشتر گلستان پدر،
وار ائله شئی کی، خوش نمادی سنه،
لیک باطنده بیر بلادی سنه.
وار ائله شئی کی، خوش گلیر گؤزوه،
لیک آنین زیانی وار اؤزوه.
نئچه کیم، “داستان بچّۀ موش”.
اوخوسان ائیلیر سنی مدهوش.