منو
قاییت عؤمروم-گۆنوم
چؤلده یاغیش-یاغیر،
پنجره‌ده باهارین گؤز یاشلاری
آخیر گیله-گیله . . .
ایشدن دؤنورم،
ایکیمیزین همیشه
نفسیله قؽزینان منزیله.
اوتاقلار سویوقدور آنجاق،
نه ایشیق یانیر، نه اوجاق.
یئتیم اوشاغا دؤنوب اوتاقلار.
نه سۆفره‌ده چؤرک وار،
نه چایداندا چای وار.
هر یاندا بیر لال سۆکوت،
بیر ده بو سۆکوتون ایچینده
آجی بیر هارای وار . . .
منی بو غریبه تنهالیغا تاپشیریب
هارا گئتدین، عؤمروم-گۆنوم؟
یوخ، دؤزه بیلمیرم آغری‌سینا،
بو آیریلیغین، بو نیسگیلین!
بیر زامان قوشا کئچدیگیمیز
بو حیات یوللاریندا
آغل-قارالی گۆنلریمیز اولوب
اؽکیمیز بیلمیشیک.
سئوینجیمیز، غمیمیز اولوب
اؽکیمیز بؤلموشوک.
سن ان یاخین سیرداشیم،
مسلکداشیم اولموسان.
سونرا حیات یولداشیم،
عؤمور یولداشیم اولموسان . . .
سن منیم وارلیغیما هوپموسان
زامان-زامان.
سنی مندن آییرا بیلمز اجل
هئچ زامان، هئچ زامان!!!
ایندی منی تنهالیغا تاپشیرما!
عؤمرون بو یورغون چاغیندا
دؤزه بیلمرم بو سؽناغا.
قاییت، سسینه، نفسینه
گۆلوشونه عادت ائتمیش اوتاغا!
گۆلداندا قویوب گئتدیگین گۆللر
سنی گؤزله‌ییر.
سارالان یارپاقلار نوازیش ایسته‌ییر. . .
قاییت، سنی گؤزله‌ییر تزه شعریمین
هله یازیلمامیش میصراعلاری.
گل، سئویندیر یولونو گؤزله‌ینلری باری.
منی ده تنهالیغا تاپشیرما گۆلوم.
یولونو گؤزله‌ییرم هر قاپی دؤیولنده.
بیلیرم، بیر واخت اولاجاق
خاطیره‌یه دؤنه‌جه‌ییک سن ده، من ده . . .
سؤزوموز، صؤحبتیمیز
ناغیلا دؤنه‌جک یقین.
هر شعر مجلیسینده
یئریمیز گؤرونه‌جک یقین،
سنه یازدیغیم شعرلر دۆشه‌جک یادا . . .
گؤره‌سن اینانان اولاجاقمی اوندا
بو شعرلری من یازمیشام سنه.
او زامان منی دۆشوننلر
یقین دئیه‌جکلر،
«نئجه ده ساکیت گؤرونوردو اۆزده،
اؽلاهی، نه قدر سئوگی،
نه قدر تلاتوم وارمیش
بو لال دنیزده . . .»
آنجاق سنی دۆشوننلر دئیه‌جک:
«او، غریبه خیصلت ایدی . . .»
اؽنانیرام بئله قالاجاغیق
سن ده، من ده
بیر زامان خاطیره‌یه دؤننده . . .
داها گل، تنها قویما منی،
بیر ایلدیر یولونو گؤزله‌ییرم
ایندی، خبرین اولسون عزیزیم
آرتیق آچیلدی یولو
دومانلی تبریزین.
گل، یاپیشیم الیندن،
خیالن مین دفعه کئچدیگیمیز
خودافریندن کئچک ایکیمیز.
بیلیرسن گلیشیندن نئجه سئوینه‌جک
یولونو گؤزله‌ین
آنامیز تبریز . . .
۲۰۰۰
پنجره‌ده باهارین گؤز یاشلاری
آخیر گیله-گیله . . .
ایشدن دؤنورم،
ایکیمیزین همیشه
نفسیله قؽزینان منزیله.
اوتاقلار سویوقدور آنجاق،
نه ایشیق یانیر، نه اوجاق.
یئتیم اوشاغا دؤنوب اوتاقلار.
نه سۆفره‌ده چؤرک وار،
نه چایداندا چای وار.
هر یاندا بیر لال سۆکوت،
بیر ده بو سۆکوتون ایچینده
آجی بیر هارای وار . . .
منی بو غریبه تنهالیغا تاپشیریب
هارا گئتدین، عؤمروم-گۆنوم؟
یوخ، دؤزه بیلمیرم آغری‌سینا،
بو آیریلیغین، بو نیسگیلین!
بیر زامان قوشا کئچدیگیمیز
بو حیات یوللاریندا
آغل-قارالی گۆنلریمیز اولوب
اؽکیمیز بیلمیشیک.
سئوینجیمیز، غمیمیز اولوب
اؽکیمیز بؤلموشوک.
سن ان یاخین سیرداشیم،
مسلکداشیم اولموسان.
سونرا حیات یولداشیم،
عؤمور یولداشیم اولموسان . . .
سن منیم وارلیغیما هوپموسان
زامان-زامان.
سنی مندن آییرا بیلمز اجل
هئچ زامان، هئچ زامان!!!
ایندی منی تنهالیغا تاپشیرما!
عؤمرون بو یورغون چاغیندا
دؤزه بیلمرم بو سؽناغا.
قاییت، سسینه، نفسینه
گۆلوشونه عادت ائتمیش اوتاغا!
گۆلداندا قویوب گئتدیگین گۆللر
سنی گؤزله‌ییر.
سارالان یارپاقلار نوازیش ایسته‌ییر. . .
قاییت، سنی گؤزله‌ییر تزه شعریمین
هله یازیلمامیش میصراعلاری.
گل، سئویندیر یولونو گؤزله‌ینلری باری.
منی ده تنهالیغا تاپشیرما گۆلوم.
یولونو گؤزله‌ییرم هر قاپی دؤیولنده.
بیلیرم، بیر واخت اولاجاق
خاطیره‌یه دؤنه‌جه‌ییک سن ده، من ده . . .
سؤزوموز، صؤحبتیمیز
ناغیلا دؤنه‌جک یقین.
هر شعر مجلیسینده
یئریمیز گؤرونه‌جک یقین،
سنه یازدیغیم شعرلر دۆشه‌جک یادا . . .
گؤره‌سن اینانان اولاجاقمی اوندا
بو شعرلری من یازمیشام سنه.
او زامان منی دۆشوننلر
یقین دئیه‌جکلر،
«نئجه ده ساکیت گؤرونوردو اۆزده،
اؽلاهی، نه قدر سئوگی،
نه قدر تلاتوم وارمیش
بو لال دنیزده . . .»
آنجاق سنی دۆشوننلر دئیه‌جک:
«او، غریبه خیصلت ایدی . . .»
اؽنانیرام بئله قالاجاغیق
سن ده، من ده
بیر زامان خاطیره‌یه دؤننده . . .
داها گل، تنها قویما منی،
بیر ایلدیر یولونو گؤزله‌ییرم
ایندی، خبرین اولسون عزیزیم
آرتیق آچیلدی یولو
دومانلی تبریزین.
گل، یاپیشیم الیندن،
خیالن مین دفعه کئچدیگیمیز
خودافریندن کئچک ایکیمیز.
بیلیرسن گلیشیندن نئجه سئوینه‌جک
یولونو گؤزله‌ین
آنامیز تبریز . . .
۲۰۰۰