وزیر-اوّل اول دم، تاپدی فۆرصت،
کی، وورسون بختیاره بلکه ضربت،
دیل آچدی تؤهمته، بؤهتانه درحال.
بیانه گلدی اول، خاین بو مینوال.
دئدی: – شاهیم، بو شخصی من گؤرن تک
سیزه صادق اولارمی؟ – ائیلهدیم شک.
آلان نشو و نۆما قولدور-قاچاقدان،
او کیم آیریلمادی خنجر-بؽچاقدان،
اگر شۆغلی اولوبسا گۆنده غارت،
نه مۆمکوندور اولا اهل-دیانت؟
وئرین بیر حؤکم قوی چکسین جفاسین.
فساد اهلی گرک آلسین جزاسین.
«دئدی نئچه تعرّوض گونه سؤزلر».
«کی، سولطان باغرینا یاپیشدی کؤزلر».
«آجیقلاندی او دم حؤکم ائتدی سولطان»
«گتیردیلر اونو ایفتیان و خیزان».
«دئدی: ای بختیار-بختی قاره!»
«گرک قؽلام سنی من پاره-پاره!»
«نئجه ائدیم سنی زینداندا محبوس»،
«منیمچون قالماییبدیر ننگ و ناموس!»
دئدی پس بختیار: – ای بختآزاد!
همیشه اولاسان سن خۆرّم و شاد!
گر اؤلدورسن منی سن ای شاه-دؤران،
اولارسان قورخورام آخیر پشیمان.
نه چۆن کیم، ای منیم عیزّتلی شاهیم،
بو ایشده ذرّهجه یوخدور گۆناهیم.
اگر من گلمیشمسه باریگاهه،
شراب اولموش سبب من بیگوناهه،
خیانت قصدینه من آچمادیم ال،
کی، عاقیل اؤز باشینا آچماز انگل.
سارایدا تاپمیش ایدیم من سعادت.
سعادتچون نه مۆمکوندور خیانت؟
بودور آخیر سؤزوم سن پادشاهه،
منی بدبخت ائدیب، باتما گۆناهه.
وزیر ائتدی خیطاب: ای شاه-والا!
فسادین سؤزلرینه وئرمه معنا،
بو بیر فیتنه کی، میثلی یوخ جاهاندا.
نه لازیمدیر قالا امن و آماندا.
اونو ایفشا اۆچون کافیدیر آنجاق،
حرمده گۆلجمالدان سورغو سورماق،
اگر لایق گؤرولسم اعتیماده،
داها شۆبهه یئری قالماز فساده.
تمام اووضاعی بیللم شۆبههسیز من،
یقین انعام اولار مۆزدوم ده سیزدن!
وزیره ایذن وئردی شاه-عالی،
گئدیب گؤرسون حرمده گۆلجمالی.