مکدّردیر مگر

اگرچی ایگنه تک کئچدیم جهانین هر نه واریندن،
هنوز آردیمجا دیر قید تعلق زلفی تاریندن.
شهید عشق اولوب، فیض بقا کسب ائیله مک خوش دور،
نه حاصل بیوفا دهرین حیات مستعاریندن.
حباب اشک و آه پرشرر قیلمیش منی فارغ،
جاهانین قطر سیم اندود و چرخ زرنگاریندن.
گؤرونمز صورت امید وصلین لوح جانیمده،
مکدّردیر مگر اول گلچهره جسمیم غباریندن؟
اوزانیر رشتۀ طول عمل دیدار ذوقیله،
خم آچیلدیقجا اول گلچهره زلف تابداریندن.
سنه دیر اقتداسی طوف کوی لیلی ائتمکده،
خاری قوپاری، ای ناقه، مجنون رهگذاریندن.
فضولی دن ملامت احتزازین ایسته ین گویا
دئگیل واقف دل سوزان و چشم اشکباریندن