منو
قمر!
اودامدا بیر گئجه صبریم تۆکندی، بیتدی مجالیم،
وۆجودوم آتش-هومما ایچینده هپ یانییوردو.
بۆتون مۆحیطیمی سۆزدوکجه آرتییوردو ملالیم،
گؤزومده بیر سۆرو طئیف-عمل قاناتلانییوردو.
سما گؤزلدی، هاوا صاف و خنده‌ریز... فقط من
بو ایغبار-سیاهرنگ ایچینده محو اولویوردوم.
دنیز کنارینه ائندیم، درین-درین دۆشونورکن،
کدرلریم بنی اۆزموشدو، بیر طرفده اوتوردوم.
دنیز ده حئیرته دالمیش، بنیم کیبی او دا دۆشگون...
بنیم کیبی او دا مۆستغرق-خیال ایدی؛ لاکین
بن آغلییوردوم، او خاموش... بن حیاتیما کۆسکون،
او ائیلیوردو درآغوش اؤنومده بیر تن-سیمین.
قمر، او چؤهره‌ی-دیلبر، او نور-جاذیبه‌پرور،
چیچکلنیردی اونون سینه‌سینده هر یئری عۆریان؛
قمر، او میصراع-برجسته، آه... او شعر-مۆنوّر،
گۆلومسیور، اونو امدیکجه ماوی بیر لب-ریّان.
بنی او نور-لطیف ائیله‌میشدی کندینه مفتون؛
او سیمبر قؽزی دالغین نظرلریمله اؤپرکن،
«قمر! قمر!..» دئیه قارشیمدا سانکی بیر دیل-محزون
آنار دا کئچمیشی، هپ چؽرپینیردی اینلییَرکدن.
«بو هانکی سس، بو ناسیل بیر اینیلتیدیر؟» دئیه دالدیم،
همن اؤنومده سنین چؤهره‌ی-حزینینی بولدوم.
وۆجودوم آتش-هومما ایچینده هپ یانییوردو.
بۆتون مۆحیطیمی سۆزدوکجه آرتییوردو ملالیم،
گؤزومده بیر سۆرو طئیف-عمل قاناتلانییوردو.
سما گؤزلدی، هاوا صاف و خنده‌ریز... فقط من
بو ایغبار-سیاهرنگ ایچینده محو اولویوردوم.
دنیز کنارینه ائندیم، درین-درین دۆشونورکن،
کدرلریم بنی اۆزموشدو، بیر طرفده اوتوردوم.
دنیز ده حئیرته دالمیش، بنیم کیبی او دا دۆشگون...
بنیم کیبی او دا مۆستغرق-خیال ایدی؛ لاکین
بن آغلییوردوم، او خاموش... بن حیاتیما کۆسکون،
او ائیلیوردو درآغوش اؤنومده بیر تن-سیمین.
قمر، او چؤهره‌ی-دیلبر، او نور-جاذیبه‌پرور،
چیچکلنیردی اونون سینه‌سینده هر یئری عۆریان؛
قمر، او میصراع-برجسته، آه... او شعر-مۆنوّر،
گۆلومسیور، اونو امدیکجه ماوی بیر لب-ریّان.
بنی او نور-لطیف ائیله‌میشدی کندینه مفتون؛
او سیمبر قؽزی دالغین نظرلریمله اؤپرکن،
«قمر! قمر!..» دئیه قارشیمدا سانکی بیر دیل-محزون
آنار دا کئچمیشی، هپ چؽرپینیردی اینلییَرکدن.
«بو هانکی سس، بو ناسیل بیر اینیلتیدیر؟» دئیه دالدیم،
همن اؤنومده سنین چؤهره‌ی-حزینینی بولدوم.