گل ای ساقی ماه سیما یئنه

گل ای ساقی ماه سیما یئنه،
گتیر مجلس عشقه صهبا یئنه.
منی مست قیل باده‌ی ناب ایله،
دوشوب باشیما اؤزگه سودا یئنه.
ائدیب عشق مجنون منی ساقیا،
کؤنول سئودی بیر شوخ زیبا یئنه.
بو گون طوطی طبعیم آچمیش زبان،
ائدر چون بو اشعاری انشاء یئنه.
سپهر وجاهتده بیر آفتاب،
طلوع ائیله‌ییب تازه گویا یئنه.
کمالات انوار رخسار یار،
نظرده مجسمدی پیدا یئنه.
مسخر قیلیب لشکر غمزه‌سی،
کؤنول کشورین ائتدی یغما یئنه.
چون انوار رخساری اشراق ائدیب،
بو وادیده قیلدی تجلی یئنه.
الیمدن آلیب طاقت اختیار،
او قاشی کمان، چشمی شهلا یئنه.
گوروب مرغ دل چون سیه خالینی،
یوخ عیبی اگر مایل اولسا یئنه .
بو گلزار حسن ایچره بیر غنچه‌دیر،
کی عشق اهلی ائتسین تماشا یئنه.
من زاردان شیخ صنعان صفت،
آلیب دینی اول ماه سیما یئنه.
قاشی خنجر و کیپریگی تیر تک،
ائدیب قتلیمه حکم امضا یئنه.
صنوبر قالیر گلستاندا خجل،
خرام ائتسه اول قدّی رعنا یئنه.
بلی تازه‌لندی غم و درد عشق،
گرک یاریم ائتسین مداوا یئنه.
اولوب کثرت عشقدن دهرده،
کلامات مضطر دل‌آرا یئنه.
حقیقتدی اشعار مضطر تمام،
مجاز اولدی هر چند پیدا یئنه.
ائله نیّتین صاف، ای پیرمرد!
بو نه سؤزدو، نه شور و غوغا یئنه؟
مقلّد مقید اولان خامدیر،
بو رمزی بیلیر شخص دانا یئنه.