بو حسن رو ایله رشک ریاض رضوانسان

بو حسن رو ایله رشک ریاض رضوانسان،
سنه بشر دئمك اولماز نه نوع انسانسان .
مگر کی جنت فردوسدان گلیب اصلین،
جمالییا باخارام مثل حور و غلمانسان.
بو حسن رو ایله یوسف کیمی ظهور ائتدین،
یقینیم اولدو وجاهتده ماه کنعانسان.
بو نقد جانیمی مانند مور پای ملخ،
نثار ائیله‌میشم راهییا سلیمانسان.
داخی کؤنول ائله‌مز میل سرو آزاده،
نچون کی قامت سرو ایله سن خرامانسان.
نه احتیاج منیم باغ و بوستانا باخام،
بو غنچه لعلیله، رخسارلن گلستانسان.
گؤرنده دانه‌ی خالین بو مرغ دل تیترر،
نه‌دن کی قصد شکار ائتمگه شتابانسان.
باخیب او طرّه‌ی طرّارییا پریشانام،
نه‌دندی هئچ دئمیسن:«بس نه‌دن پریشانسان؟»
قارا ائدیب گونومو زُلف عنبر افشانین،
اگر چه طلعتدن آفتاب درخشان سان.
خدنگ ناوک مژگان خنجرین ابرو،
فسون غمزه و ناز ایله آفت جانسان.
نه اقتضا ائلیله خاطرین، منم تسلیم،
وجود ملکونه بیر حکمران سلطانسان!
ظهور ائدیبدی جمالیندا آیت توحید،
کتاب خلقت ایچون مستفاد برهانسان.
مدام آتش هجرانا یاندی بو مضطر،
نولور کی سؤیله‌سن بزم وصله مهمانسان.